Out-and-Outer is het zesde studio-album van Paceshifters. Het debuutalbum van het trio uit Wijhe, One For The Road, stamt uit 2010 en klinkt behoorlijk punkrock. Wat dat betreft kun je stellen dat de band die in 2008 door de broers Paul (bas en zang) en Sem (gitaar en zang) werd opgericht een behoorlijke ontwikkeling heeft doorgemaakt. Niet voor niets heette het voorlaatste album Brand New Plan, want in de aanloop naar dit album kondigde de band aan het roer om te gooien. Persoonlijk vond ik niet dat er een rigoureuze hoorbare wijziging is doorgevoerd, maar met Out-and Outer is de band wel doorgegaan op de ingeslagen weg en nu lijkt het verschil met vroegere albums toch groter. 

Op zijn laatste album klinkt Paceshifters rustiger dan ooit, maar begrijp mij niet verkeerd, de nummers op Out-and-Outer hebben een onvervalste rocksound die het live ook goed zullen doen in grote zalen. Meeslepend lijkt het sleutelwoord. De liedjes gaan dan ook vooral over menselijk leed en zullen alleen daarom al liefhebbers van weldoordachte rockmuziek aanspreken. Neem single Runaway Child, die gaat over Canadese kinderen die honderd jaar geleden verdwenen nadat ze werden weggehaald bij hun familie en gedwongen in een internaat werden geplaatst. Zogenaamd zouden de kinderen zijn weggelopen, maar in werkelijkheid werden ze vermoord, getuige de massagraven, die later bij de tehuizen werden gevonden.  

De meeste nummers hebben een ideale single-lengte en meer dan de helft is dan ook al voorafgaand aan het verschijnen van het album uitgebracht, zodat fans eigenlijk wel weten wat ze in huis halen: een verzameling intense nummers. Neem Sirens, dat behalve sfeervol, ronduit onheilspellend is. Luister ook eens naar het eerste nummer op het album dat nog niet eerder verscheen, Chasing Time, en dat wat mij betreft ook een uitstekende single zou zijn. Stevig ritme, fijn terugkerend thema op gitaar en prachtig brommende bas die mooi doorkomt in de mix. Het wordt gevolgd door Highway Of Tears, het langste nummer van het album, dat dientengevolge rustig kan worden opgebouwd en waarin we worden meegenomen tijdens de aanranding van een meisje, beschreven vanuit de dader. Over intens en onheilspellend gesproken! Het ritme blijft onveranderd en de lang uitgesponnen shoegaze-gitaarsolo vertelt zonder woorden heel knap wat de zanger niet bezingt. Je zou bijna kunnen stellen dat we dankzij het meer uptempo Where The Spirit Meets The Bone, opgelucht kunnen ademhalen. Het illustreert dat Paceshifters knap weet te schakelen, wat het album mede zo prettig maakt. 

Wie naast de singles snel een beeld wil krijgen van hetgeen Out-and-Outer zo’n lekker album maakt, doet er goed aan om direct 33, het slotnummer, op te zetten. Het is een showcase van hoe zacht en hard, shoegaze, rock en postpunk kan worden gecombineerd in een compositie. Het is een schitterende en waardige afsluiter die uitnodigt om zodra men is bijgekomen wederom op <Play> te drukken. En dat is sowieso een aanrader: beluister dit album gerust enkele keren, want er zit veel spanning in, die lijkt te groeien, naarmate de nummers meer bekendheid krijgen. Los zijn de singles niet te versmaden, maar in de volgorde van het album, lijken sommige nummers vleugels te krijgen.