Ik stond in de buurt van de bar naar de band te kijken. Er kwam een man naast me staan. Na een minuutje stootte hij me aan. 

‘Ben je hier nou alleen?’ schreeuwde hij in mijn oor. 

Ik was meteen geïrriteerd. Er zijn zoveel redenen waarom dat een stomme vraag is, maar het is vooral creepy, wat moet iemand met die informatie? Het zal vast goed bedoeld zijn, maar het klinkt toch een beetje alsof er een inschatting wordt gemaakt of je geschikt bent om naar huis te achtervolgen. 

Daar komt ook nog bij dat er voor mij niet echt een goed antwoord is. Oké, ik was helemaal alleen naar het concert gekomen en ik had niet specifiek met iemand afgesproken, maar om nou te zeggen dat ik moederziel alleen in een zaal stond waar ik helemaal niemand kende, nee. Er waren minimaal 20 mensen aanwezig die ik wekelijks, of zelfs dagelijks zie.  

Ik had weinig zin om dat allemaal uit te leggen, dus ik snauwde ‘nee man’ en ging ergens anders staan. Ik nam me voor om de portier in te seinen voor ik wegging. 

Even later op het terras tikte hij op mijn schouder. 

‘Sorry, ik geloof dat ik je net verwarde met iemand anders. Jij bent helemaal niet bevriend met Marleen, of wel? Ik had half met haar afgesproken, maar ik kan haar nergens vinden.’

Oké, hij wilde dus helemaal niet weten of ik alleen was, maar of ik met Marleen was. Ik ga voortaan weer aardiger zijn tegen mensen.

Minke Weeda