Twee keer zag ik de band live. Twee keer werd ik van mijn sokken geblazen. Wat een energie! Op Judgement Day komt die energie goed tot zijn recht. Het album, de mini-lp of ep, hoe je het zeven nummers tellende kleinood ook wilt noemen, lijkt meer ruimte te ademen dan voorgaande ep Doorway Conversations. De band, die DIY ademt, drinkt en eet, is duidelijk gegroeid in de afgelopen jaren. En dat hebben frontman Garran Hickman, gitarist James Knott, bassist Xavier Al-Naqib en drummer Scarlett Churchill geheel en al aan zichzelf te danken, want veel aandacht van de Britse pers lijkt er niet voor dit viertal. Vandaar dat ik er graag over schrijf, want wat mij betreft is dat namelijk volslagen onterecht.  

Dat er weinig nieuws onder de zon is met Judgement Day komt doordat vijf van de zeven nummers eerder als single zijn uitgebracht. Alle ogen (oren) zijn dus gericht op de twee nieuwe nummers. LOCO verdiende uiteraard een plaats in onze wekelijkse playlist zodra het mini-album uitkwam. Maar dat geldt ook voor de overige singles. Het is vooral interessant om vast te stellen in welke volgorde de singles op het album zijn terechtgekomen. Maar eerst luister ik diverse keren naar het gedicht Tragedy Most True, waarvan ik mij herinner dat ik zo onder de indruk was toen Hickman dat voordroeg tijdens de tweede keer dat ik de band live zag. Heel fijn dat dit het album heeft gehaald, ook al is dit ‘just an appetizer, an unintended katalyzer, a journey of an analyzer (…)’ Het is pure (post)punkpoëzie die eerst zonder muziek en dan met muzikale ondersteuning met veel vuur wordt gebracht, zodat de overgang naar single My Dear uit 2022 heel vloeiend wordt gemaakt.

Het wordt gevolgd door tweede single How They Build Rome. Is dit het het magnum opus van de band? Het heeft invloeden van shoegaze, die de postpunk meer diepte geven, maar het gehele album is zo sterk, dat ik het niet durf te stellen. Neem slotnummer Threadbare, dat pas dit jaar verscheen. Het is een relatief rustig nummer, maar bezit schoonheid die we ook aantreffen bij de betere nummers van bijvoorbeeld Fontaines DC. En hoe lekker klinkt die trompet? En dan hebben we het nog niet gehad over de tweede stem van Churchill, die overigens op de meeste nummers van Judgement Day veel prominenter aanwezig is dan op voorgaande ep. En wat te denken van het trio dat het album opent? Plasticine is een uitstekende binnenkomer, waar de energie waar ik eerder over sprak vanaf spat. De entrée wordt goed doorgepakt met het aanstekelijke en uptempo LOCO, en het van een heerlijk baslijntje voorziene Bang Bang, dat bewijst dat punkrock en postpunk een match made in heaven is.  

Final judgement: indrukwekkend is een understatement, dit energiebommetje uit de the Black Country heeft een opwaartse lijn te pakken en  Judgement Day staat bol van vurige, aanstekelijke en gelaagde postpunk.