De zomer komt er nu echt aan en dat merk je in het iets talmen van de razende stroom nieuwe platen. Welke je deze week nog even moet luisteren.

Pond – Stung!
Australisch Pond dankt de faam voor een klein deel aan het feit dat ze gerelateerd zijn aan aanmerkelijk succesvoller Tame Impala. Maar laat dat je niet weerhouden om hier even naar te luisteren. Hun vorige album 9 prezen wij de hemel in vanwege de lekkere dansbare tracks, maar merkten er al bij op dat de band nogal de neiging heeft het roer om te gooien. Doen ze ook bij nieuw Stung! Ze gaan misschien weer iets meer terug naar waar ze mee begonnen; geen flirt meer met dansbare muziek maar rijke pop met seventies invloeden en op Stung! doet het ons regelmatig – maar dan weer niet bij het titelnummer of single So Lo die juist dicht bij het werk op 9 liggen – aan glamrock denken. Luister maar naar een liedje als Black Lung: The Sweet en Slade klinken door in de ruige delen van de ambitieuze compositie die wat dat betreft weer veel weg heeft van de rock uit de jaren zeventig. Maar we komen ook een instrumentaaltje tegen getiteld Elf Bar Blues dat niet misstaat ergens tussen Klaus Wunderlich en James Last. Bovenal is Stung! een plaat vol meeslepende pop-liedjes zoals Boys don’t Crash die maar groeit en groeit. (Spinning Top Records / Konkurrent)

Max Blansjaar – False Comforts
Max Blansjaar is een jonge muzikant die in Amsterdam is geboren, opgroeide in Oxford en nu werkt vanuit Brooklyn, New York. Flase Comforts is het debuutalbum uitgebracht op Beanie Tapes speelse catchy indie-liedjes. Over de teksten die hij schrijft zegt hij dat die voor niemand ook maar iets gaan oplossen. En die gedachte geeft nu juist wat troost. Tja, je begrijpt, Blansjaar heeft kennelijk een nuchtere kijk op het leven uit zijn geboortegrond meegenomen en gebruikt dat om een vette knipoog in zowel zijn teksten als zijn muziek te verwerken. Flase Comforts telt tien vindingrijke liedjes die ergens te plaatsen zijn tussen het werk van Beck en Mac DeMarco. (Beanie Tapes)

O. – WeirdOs
We kennen het duo Joe (sax) en Tash (drums) met die niet te googlen naam al wat langer in Rotterdam, nu hebben ze dan eindelijk een album in het winkelschap liggen. Wat wij er direct leuk aan vinden als Rotterdammers is dat het ondanks de afwezigheid van een ijzerwinkel toch wat doet denken aan Kiem; uiteraard door de sax maar ook door de jazz-getinte experimentele composities. Live werkt het uitstekend, ook al ken je de nummers niet. Maar met dat soort acts is het maar afwachten hoe dat op plaat klinkt. Nu, ook dat is prima te pruimen mits je een beetje chaotische experimentele muziek met adhd-kwaliteiten kunt hebben. O. heeft mogelijk goed geluisterd naar vernieuwende dance-acts rond de eeuwwisseling en combineert dat met complexe mathrock-achtige patronen: een mix van Battles en Red Snapper. Het duo giet die invloeden in ongewone sounds en knappe, composities die verbazen, dan eens stevig rocken en heel vaak dwingend swingen. Fascinerend! (Speedy Wunderground)

Been Stellar – Scream From New York, NY
Een vriendengroep uit New York kwam in de eigen omgeving maar niet aan de bak en is op eigen houtje concerten gaan organiseren. Die diy-aanpak kenmerkt de band en bereikt nu een nieuw hoogtepunt met het uitbrengen van hun debuutalbum. Ze tourden al met Shame en Fontaines DC en in die hoek zijn ze wat betreft intensiteit wel een beetje te plaatsen. Been Stellar leunt meer dan die voorbeelden aan tegen emo van rond de eeuwwisseling en doet ons vooral dankzij de stem van Sam Slocum en het type gitaarakkoorden denken aan een band als ondergewaardeerd Engine Down. Melancholiek klinkende liedjes met shoegaze en emo-invloeden maken dit tot een prettig intens album. (Dirty Hit)