Modder geeft charme aan een festival. En je moet niet zeuren als je witte schoenen vies worden, want je had ze ook niet aan kunnen doen. Hoewel dat op Mañana Mañana eigenlijk heel goed meevalt. Daar waar nodig is stro gestrooid en zo is de ondergrond gere- of geprepareerd. Het werkt nog sfeer verhogend ook. Het doet me denken aan Dorothy uit de Wizard of Oz, die tegen de bange leeuw zeI: “We must journey on until we find the road of yellow brick again.” Mensen op witte sneakers zijn bange leeuwen. Tegen heen zou ik willen zeggen: Vaak bu’j te bange. Nergens voor nodig, op Mañana Mañana is alles dik voor me mekaar en dat zorgt eenvoudigweg voor een zalige zaterdag.

Mensen van het goede leven verzamelen zich graag op festivalweiden. Zo ook het duo Boskat, dat zich waarschijnlijk als een vis in het water voelt in de bosrijke Achterhoek. Mocht het schijn zijn, dan is het schone schijn, want Boskat gromt en klauwt dat het een lieve lust is. Met een stapel singles, waaronder een samenwerking met Rudeboy, die naar verluidt een goed woordje heeft gedaan bij de organisatie van het festival. Dat was gelukkig niet tegen dovemansoren, want met scherpe riffs, en puntige songs maken de poppunkers gehakt van elk trommelvlies dat niet is beschermd door gehoorbescherming, al komt met name tijdens de eerste nummers de zang niet al te denderend uit de verf. Gelukkig wordt dit vakkundig hersteld en schalt even later een hoge gil van zanger/gitarist Vincent van Santfoort over de weide. Zowel Van Santfoort als drummer Tibo Polleunis is gehuld in een soort astronautenpak met een logo van het label Suburban Records op de mouw en de bandnaam op de borst.

Het duo volgt aanvankelijk grotendeels de volgorde op het pas verschenen debuut Welcome to Planet Urmit, inclusief de intro waarmee de band ook live aftrapt. Ter introductie voor degenen in het publiek die de band nog niet kennen volgt na een kwartier een mash-up, zodat men in vogelvlucht kan kennismaken. Het lijkt een goede manier om zieltjes te winnen. Boskat heeft er na Mañana Mañana een pak fans bij. Over mash-ups gesproken, Stick To Your Guns, een Billy Talent rip off (dixit Van Santfoort), blijkt goed te mixen met Everybody Wants To Rule The World van Tears For Fears en ook voor een Beyoncé-cover draait het duo zijn hand niet om. Dat Van Santfort een begenadigd gitarist is hoeft hij niet meer te bewijzen, maar hij bewijst het met een schitterende, ruim tien minuten durende versie van Terreur 5. Laten we het heavy space flamenco noemen à la Steve Vai. Wanneer vervolgens een gast wordt aangekondigd, verwacht menigeen mogelijk Rudeboy, maar niets is minder waar. Boskat heeft rapper LeBlanc uit Brussel meegenomen. Samen brengen ze van hem het nummer Boos nadat ze eerder een song die binnenkort pas verschijnt spelen en zo beleeft Mañana reeds vandaag een primeur. 

Op het Open Podium staan The Porch People paraat om iedereen die een band mist te ondersteunen. Als ik kom aanlopen speelt een saxofonist mee. Het is slow blues, welnu daar kan iemand wel wat mee. Een man in kleurrijke kleren wandelt nonchalant het podium op, verontschuldigt zich een soort van, maar blijkt vervolgens verrassend goed de blues te kunnen zingen. Vervolgens is het de beurt aan een aantal meiden die Oya Lélé ten gehore brengt, waarna een drietal tieners met NOFX-shirts, kilt en hanenkam een eigen versie van Highway To Hell ten gehore brengt die veel waardering van het publiek oogst. Dit is eigenlijk te leuk, maar de pakken van Boskat hebben een kronkel in mijn hoofd geactiveerd, dus ik moet door, of ik nu wil of niet.

Astronaut bracht begin dit jaar zijn debuutalbum uit nadat de band rond songwriter, dagdromer en amateur filosoof Pelle Bast eerder al twee ep’s uitbracht. De Nederlandse teksten getuigen van filosofische diepgang met Achterhoekse nuchterheid. Het naïef realisme valt bijzonder goed op Mañana Mañana, waar hij vandaag een semi-seated concert geeft. Hierdoor is de Tipi sneller vol en kan er niet gemakkelijk worden ingeschikt, maar hebben ook de mensen die halverwege staan nog goed zicht op het gelijkvloerse podium, dat feitelijk niet meer is dan een open plek achteraan in de tent. Ondanks dat de teksten soms wat ongemakkelijk zijn, klinkt de muziek toch ‘s zomers, niet in de laatste plaats door vrolijk trompetspel van Portugese Pedro en samenzang door de overige bandleden.

Zo eenvoudig kan het zijn. En verdomd als het niet waar is, buiten breekt de zon door. Of er een verband is met het optreden van Bast en consorten is niet te zeggen, maar hartverwarmende teksten in combinatie met verse zonnestralen doen een glimlach verschijnen op het gezicht van menig bezoeker. Neem het vrolijke Doe Eens Raar, een nieuw nummer, dat op het tweede album zal verschijnen. Wederom een primeur en een uitstekende try out, waarbij al voorzichtig werd meegezongen. Maar er is ook tijd voor een serieuze noot, want in het nummer Er Is Iets Misgegaan staat de psychotische gedachtenwereld van de singer-songwriter centraal, nadat hij een slechte trip heeft gehad. Het mag gerust worden gezien als een waarschuwing voor de risico’s van drugs. Maar toch is het vrolijkheid troef aan het einde van het optreden dat een vol uur duurt. Hierdoor is er ook nog ruimte voor meer nieuwe nummers, zoals Rock ‘n Roll (over het leven van Bast als full time songwriter), De Vis (dat God ook foutjes maakt) en Les Heureux, dat op 4 juli a.s. uitkomt en dat Frans is voor ‘De Gelukkigen’. Welnu, daaronder mogen wij ons rekenen, want dit optreden van Astronaut was werkelijk een cadeautje. 

Ook het optreden van JesperJesper mag als geschenk worden beschouwd. De vierkoppige band is vandaag uitgebreid met een vijfde muzikant: Jim Zwinselman, die we kennen van Jimmy Diamond en aanvoerder van de begeleidingsband van Tim Showalters Strand of Oaks tijdens diens Europese optredens. De kruising van alt-country en 90’s indierock doet enigszins denken aan Ryan Adams. Dat de band, die is opgericht door Jesper Albers, (drummer bij Paceshifters, Mozes And The Firstborn en het Australische Wolfmother), pas een ep op zijn naam heeft staan, deert niets. Met name het titelnummer Keep An Eye Out is live erg indrukwekkend met funky bas-spel door Aimee Magsino en mooi uitgewerkte gitaararrangementen en –solo’s. Tot slot kruipt Zwinselman achter de pedal steel en horen we nog twee nieuwe nummers, Glory en Born A Mute. Naar verluidt is er een debuutalbum in de maak en duiken Albers en consorten binnenkort de studio van Zwinselman in. Houd de naam JesperJesper dus zeker in de gaten de komende tijd, want wat hij vandaag liet horen belooft veel goeds en is het wachten meer dan waard. 

Dat er nog meer op mijn to-do-list stond is een feit, maar het kan verkeren op festivals en opeens liep alles anders. Dus ging ik op aangeven van de scouts van Graaf Otto Groep de toegangspoort van het festival aan een nader onderzoek onderwerpen. Zowel deze als de poort naar de camping heeft de harde windstoten die zaterdag over de Achterhoek trokken doorstaan en om dat te vieren zijn we een biertje gaan drinken. En omdat je op een been niet kan staan en er in een vriendgroep altijd wel iemand gaat bierhalen, is de rest van de zaterdag aan mij voorbijtrokken als een kermis waar veel gebeurde, maar waar ik vooral veel langs mij heen liet gaan. Ik herinner me nog dat we hebben staan dansen op de reggae/surfrock van Starfish, en aangezien ik vanmorgen wakker werd in mijn eigen bed, vertrouw ik erop dat alles goed is gegaan.

Ook de organisatie kan wat mij betreft tevreden terugkijken op een voor bezoekers meer dan geslaagde editie, die volledig tegemoetkwam aan alle verwachtingen. De belofte dat het festival niet zal uitgaan als een nachtkaars is volledig gestand gedaan. Maar ook aan mooie dingen komt een eind. Helaas is het nu geen hasta mañana, maar basta mañana. We zullen je missen: Mañana Mañana, je was fantastisch! 

Oh ja, joh? Ja, donderdag en vrijdag waren we er ook!!