Na een (prachtige) debuut-ep en dito album is de druk om een tweede langspeler te maken over het algemeen enorm groot. Of dat ook voor het duo King Hannah gold is op basis van het resultaat moeilijk te zeggen. Big Swimmer is namelijk wederom een uiterst fijn plaatje van het tweetal, dat fans gerust blind kunnen aanschaffen. Nu zou men kunnen stellen dat ik als fan bevooroordeeld ben, en dat is natuurlijk ook zo, maar zou ik het dan juist niet zeggen, wanneer ik deze release teleurstellend vind? Juist. 

De inspiratie voor Big Swimmer ontstond voornamelijk toen Hannah Merrick en Craig Whittle on tour waren. De verhalende nummers ontstonden tijdens hun reizen, terwijl het duo het podium deelde met onder andere Kurt Vile, Kevin Morby, Thurston Moore en optrad op festivals in Europa en Noord-Amerika. Vooral in de Verenigde Staten merkten Merrick en Whittle dat ze door het raam van hun tourbusje als naar een bioscoopscherm keken. Een goed voorbeeld hiervan is het langste nummer op het album, Somewhere Near El Paso, dat een nauwgezet verslag met muzikale ondersteuning is en, net als de meeste andere nummers, uitermate geschikt is om te draaien tijdens een roadtrip die langs eindeloze snelwegen voert. Maar ook nummers als Milk Boy (I Love You), dat gaat over hoe King Hannah getuige was van een woordenwisseling tussen een jonge jongen en een man en de day-in-the-life-registratie van New York, Let’s Do Nothing, dat doet denken aan Lou Reed, maar dan met vrouwelijke zang, zijn hiervan goede voorbeelden.  

Het fijne aan dit album is dat een zekere loomheid of nonchalance moeiteloos wordt afgewisseld door 90’s-noise en snerpende gitaarsolo’s, zoals in New York, Let’s Do Nothing, in The Mattress en Suddenly Your Hand. Over debuutalbum I’m Not Sorry, I Was Just Being Be stelde ik eerder vast dat Merrick en Whittle aan weinig woorden genoeg hebben, wat destijds resulteerde in drie instrumentale nummers. Nou, dat is op Big Swimmer wel anders. De nummers zijn alle zeer verhalend en soms zelfs cinematografisch en er staat slechts één instrumental op, het korte Skully, een verwijzing naar X-files. 

Op twee nummers is een gastbijdrage van Sharon van Etten te horen. Haar stem smelt op titelnummer Big Swimmer moeiteloos samen met die van Merrick. Ook op This Wasn’t Intentional, levert zij een subtiele bijdrage door de achtergrondzang voor haar rekening te nemen. Dat Van Etten persoonlijk steun verleent aan de jonge band is belangrijk voor het duo, dat niet onder onder stoelen of banken steekt dat het inspiratie haalt bij andere artiesten. Zo is Suddenly, Your Hand een verwijzing naar Bill Callahan, wordt Slint geëerd met Lily Pad, dat een zeer relaxte baslijn als backbone heeft, en bevat slotnummer John Prine On The Radio een directe verwijzing naar de Amerikaanse folk- en country-singer-songwriter die in 2020 overleed.  

Hoewel het album over het algemeen vrij rustig is, bevat het toch behoorlijk wat pit. Met name de bas is vrij diep en – weet ik dankzij mijn vrouw – dreunt behoorlijk door, ook als je het op laag volume afspeelt. Daardoor weet ik nu ook hoe fijn het klinkt op een koptelefoon. Maar hoe je er ook naar luistert, Big Swimmer heeft het in zich om je bij de kladden te grijpen en zorgt er eenvoudig voor dat je de boel de boel laat, terwijl je je hulpeloos overgeeft aan dagdromen, die zich slechts kort laten verdrijven door besef aan kippenvel of tranende ogen, om je vervolgens weer bij de hand te nemen op een gelukzalige trip.