De MuziScene Checklist met van alles en nog wat dat je naast al die inkoppertjes misschien ook nog even moet horen.

Mantarochen – In The Badgers Cave ep
Knappe coldwave die de kilte van de jaren tachtig prachtig weet te recreëren. Simpele melodieuze en bovenal pompende baslijnen passen precies in wat de ritmebox dicteert, afgeschakelde zang en tonen uit de monofone synthesizers: alles klopt. Het trio Mantarochen komt dan ook uit Leipzig en hoefde dus maar in de eigen muziekgeschiedenis rond te kijken voor de beste voorbeelden. Ep met zes liedjes, kom maar snel door met een plaatje lui! (It`s Eleven Records)

Anastasia Coope – Darning Woman
Met haar debuut Darning Woman schotelt Anastasia Coope ons iets voor dat je niet elke dag hoort. Het is dus ook zeker niet iets dat er bij iedereen in zal gaan, maar het is bijzonder genoeg om er in elk geval kennis van te nemen. Wat is er aan de hand? De hele plaat is gevuld met a capella composities. Ja, enkel zang, hooguit eens een gitaartje op de achtergrond. De van huis uit grafisch artiest Coope ontdekte dat ze haar zang in een lege ruimte op kon nemen en dat er door lagen zang toe te voegen iets bijzonders ontstond dat goed voelde. Het doet een beetje aan alsof je in een kerk belandt waar een koor wel erg eigenaardige liedjes zingt. Het is droompop, maar een tikkie eng. En een enkele track heeft alle trekjes van een grappig liedje, zoals Woke Up and No Feet. Buitengewoon interessant! (Jagjaguwar)

Beak> – >>>>
Zes jaar na het album >>> komt de Britse band met een kei van een live reputatie Beak> volledig onaangekondigd en dus bij complete verrassing met >>>>. Goede smaak in het kiezen van albumtitels kun je ze in elk geval niet ontzeggen. Het trio met onder andere Portishead’s Geoff Barrow in de gelederen, neemt alle tijd in hun muziek, die ergens te plaatsen is in het veld tussen indie met psychedelische en experimentele trekjes en krautrock. Opener Strawberry Line geeft de koers al aardig aan: melodieus, slepend en na een hele lange langzame start uiteindelijk ook groovend en indrukwekkend groots. Met op een smaakvolle wijze toevoeging van elektronica. Opslaan in je collectie in de buurt bij bands als Traams. (Invada Records)

La Luz – News of the Universe
La Luz gaat verder waar ze waren gebleven met hun self titled La Luz uit 2021. Tussen droompop en surf, letter en figuurlijk zwevend, serveert de band uit Seattle boterzachte liedjes met ondertussen wel betoverende melodieën. Geïnspireerd door science fiction-literatuur, en dat hoor je terug in de ‘Barbarella-achtige’ jaren zestig sfeer die een enkele keer, zoals in single Strange World, aan Air doet denken. Draai de plaat maar een paar keer en je zult ervaren dat het ongemerkt onder je huid kruipt. Ondertussen is de band ook om iets anders interessant, zo blijkt uit de informatie van de promotor: ‘Women of colour in indie music forging their own path by following their own artistic star into galaxies beyond current musical trends, always led by an earnest belief in the cosmic power of love and a great riff‘. Dat je het even weet. (Sub pop / konkurrent)

Bad Nerves – Still Nervous
De humor in de video bij You’ve Got The Nerve valt hier wel in de smaak. Daar staan die Engelse snotjongens, zo’n beetje bewegingsloos in een tramhalte terwijl de wereld ogenschijnlijk aan hen voorbij trekt. Pas als het liedje is afgelopen komen ze in beweging. Aan beweging ontbreekt het niet op hun tweede album. Punkrock zoals je het graag hoort. Niks ingewikkelds aan, gewoon recht-zo-die-gaat. Pakkende refreintjes, snelle ritmes, brullende gitaren, samenzang. Oftewel, met een beetje spuug in je haar blijft het ook overeind staan. En mocht dat nu toch niet lukken omdat het wat te heet wordt op de dansvloer, weet dan dat de liedjes gemiddeld amper de twee minuten halen – onze favoriet Antidote duurt welgeteld 1 minuut en 49 seconden; kan je tussendoor ff naar de wc je haar weer goed doen. (Suburban Records)

Habibi – Dreammachine
Vijfkoppig Habibi komt uit Brooklyn en dat hoor je aan die vintage sound; om het clichématig op te pennen: Bikini Kill, daaraan verwant Le Tigre of ESG zijn nooit ver weg. Laat onverlet dat de plaat vol leuke gruizige liedjes staat. Kenmerken zijn dansbare ritmes, een gitaarsound die helemaal kapot is, gitaarloopjes en basloopjes die elkaar vaak infantiel getrouw volgen en natuurlijk de heldere vrouwenstemmen die zorgen voor de pakkende elementen. En dan te bedenken dat de band ooit als garagerock-act is begonnen. Maar goed dat ze zijn geswitcht, want dit is hartstikke lekker; hoor toch openingsnummer On The Road: die bedachte knulligheid in het spel en het toch lekker dansbare ritme, daar krijg je toch geen genoeg van! Nou ja, toch wel, want halverwege het album wordt het helaas wat meer trippy en sijpelen La Luz-achtige invloeden binnen. (Kill Rock Stars)