In de metro zaten twee jongens achter me over muziek te praten. Ik had ze niet zien binnenkomen, dus ik had geen idee hoe ze eruitzagen. Ze praatten alleen maar over artiesten die mij niks zeiden. 

Ik begon even te twijfelen aan mijn muziekkennis, totdat het me duidelijk werd dat ze het over obscure remixen van techno-artiesten hadden. 

Daar weet ik inderdaad helemaal niks vanaf. 

Het gesprek kwam op een specifieke track die de een fantastisch vond. De ander bleef even stil en zei toen: ‘Sorry man, wij zijn het altijd eens, maar ik vind dat nummer echt bagger’. Hij rekte de a heel lang. Baaaaaaagger. 

Er viel een bedrukte stilte. Alsof het een onoverkomelijk probleem was dat ze het niet eens waren over een nummer. 

‘Weet je wat het is’, zei degene die de favoriete plaat van de ander net had afgekraakt, ‘muzieksmaak is net een vingerafdruk. Die kunnen ook heel erg op elkaar lijken, maar zijn toch net allemaal verschillend’.

De ander reageerde opgetogen: ‘Ja man, en onze vingerafdrukken lijken echt onwijs op elkaar, maar dit is dan precies het lijntje dat net een beetje anders loopt!’

Bij de volgende halte liepen ze langs me om voorin uit te stappen. Ze droegen allebei een spijkerbroek en precies hetzelfde trainingsjackie. Maar wel verschillende gympen. 

Toch allebei net een andere vingerafdruk. 

Minke Weeda