Wat is er verder nog verschenen waar je toch even naar moet luisteren?

Drahla – Angeltape
Fijn om te merken dat blaasinstrumenten weer steeds vaker hun weg weten te vinden in alternatieve muziek. Zet de tweede plaat van Drahla op en je krijgt direct een scheurende sax om je oren waar Ger ‘Sax’ van Voorden zijn goedkeuring aan had gegeven. Om enkele seconden later in een artrocksfeer gedompeld te worden die herinneringen oproept aan bands als The Dance, Japan (bas met vette chorus), Nasmak, This Heat tot en met Minimal Compact. De band is de laatste jaren uitgebreid en het kwartet produceert nu complexe – zeg maar gerust ‘drukke’ – nummers die qua constructie ver afstaan van wat je doorgaans in popmuziek aantreft. Kenmerken zijn schurende gitaarpartijen, stuiterende bas, gejaagde ritmes en de praatzang van Luciel Brown. Geen gemakkelijke plaat, maar een groeier van jewelste. (Captured Tracks / Konkurrent)

Dana Gavanski – Late Slap
Eigenaardig klinkend speelse plaat van de Canadese Dana Gavanski, de zangeres die er een kunst van maakt om steeds weer piepend en krakend de grens naar de kopstem op te zoeken. Daar moet je wel tegen kunnen, want als je niet zo houdt van minder vast stemgebruik, dan zou het zo maar kunnen dat je je hier aan gaat ergeren. Heb je daar geen problemen mee dan is dit een door Mike Lindsay (Tunng, LUMP) geproduceerde plaat met alle kenmerken daarvan. En speelsheid is er daar een belangrijke van. En dat past erg goed bij het werk van Gavanski die ook in de teksten met een knipoog en soms licht cynisme zingt de onzekerheden in ’s mensen leven en daar proberen open over te zijn, wanhoop en de melodrama die er bij komt kijken. Te zien op Motel Mozaique (18-20 april). (Full Time Hobby)

Lovataraxx – Sophomore
De Franse act Lovataraxx uit Lyon doet de duistere jaren tachtig herleven met hun electro. Vette sounds, dreunende fout to the floor ritmes, of theatrale of emotieloze zang: alles is keurig nagebootst. Je waant je in een Berlijnse nachtclub. Zeker als de Fransen in het liedjes Traumen ook nog eens in het Duits gaan zingen! Voer voor liefhebbers van cold- dan wel dark wave. (Cold Transmission Records)

Dog Unit – At Home
Instrumentale plaat van Engels gezelschap dat nog twijfelt of ze een soort slowcore met explosies van noise willen maken, hi-fi klinkende jazzrock of toch liever gaan voor symfonische pop met van die zwevende gitaarsolo’s a la Camel. luister maar naar When Do We Start Fighting?, waarin alles langskomt. Maar juist die twijfel geeft de plaat een verrassend tintje. Al blijven die gitaarsolo’s wel een dingetje natuurlijk. (Brace Yourself Records)

Hochzeitskapelle – We Dance
Vooruit, nog even snel dan voor de fans van The Notwist cs: Hochzeitskapelle komt met een ep waarop ze een aantal popliedjes uit de alternatieve school coveren, en ja, met dat blazersorkestje waarin de broers Acher een prominente rol spelen. Langs komen onder andere Low’s Silver Rider, en Yo La Tengo Stockholm Syndrome; een goede smaak valt ze niet te ontzeggen. Buitengewoon charmant toch.