Op zijn Nederlandstalige debuutalbum Tranen In De Wind greep Toverberg mij nog direct bij de lurven met de openingszin. Mede door dit sterke begin, maar vooral ook door de sterke nummers die volgden, keek ik reikhalzend uit naar het vervolg. Een jaar later is het zover, De Rusteloze Materie is uit. Weet Toverberg te voldoen aan mijn hooggespannen verwachtingen? 

Over de openingszin kan ik kort zijn, “De meeste dromen zijn bedrog,” komt clichématig over. Ik merk dat ik me, ondanks de toevoeging “maar sommige niet”, die me weliswaar doet glimlachen, schrap zet. Op zijn vorige album liet Toverberg, de artiestennaam van Lars Kroon, zich met name inspireren door literatuur en dat kon ik erg waarderen. Zoekt en vindt de neerlandicus deze keer intertekstualiteit bij collega-artiesten als Borsato en Froger? De laatste zin van openingsnummer Dromen doet het ergste vermoeden: “En toch wou ik dat ik net iets vaker simpelweg gelukkig was.”  

Eenmaal het gehele album beluisterd ben ik gerustgesteld, al moet worden gezegd dat het even duurt voor het op gang komt. En dat ligt zeker niet aan de schitterende teksten van Oog Van De Orkaan en Brugwachter, maar heeft vooral te maken met de muzikale omlijsting die nogal sober is. Single Verliefd, Verloren, Verdoofd vormt wat dat betreft de kentering. Tekst nog steeds fenomenaal, maar ook muzikaal kom ik nu aan mijn trekken. Akoestisch gitaarspel wordt hier gelardeerd met elektrische gitaar en harmonium, beide bespeeld door Henk Koorn (Hallo Venray), die het album bovendien produceerde. 

De samenwerking met Koorn blijkt een schot in de roos. Samen slagen ze erin om met spaarzame arrangementen de teksten, die niet zelden een literair gehalte hebben, centraal te stellen. Daarmee is De Rusteloze Materie hoewel licht van klank, geen gemakkelijke luisterplaat, maar één waarvoor luisteraars echt even moeten gaan zitten. Eenmaal de nodige rust gevonden, pakken Kroon en Koorn ons vervolgens helemaal in. Luister maar naar Vissen, dat wederom doeltreffend muzikaal wordt doorspekt met rauwe akkoorden door Koorn. Of luister naar het melancholische Uitvlucht, dat wellicht het rijkste arrangement kent, en waar Toverberg mij doet denken aan de inmiddels overleden woordkunstenaar uit New York, Lou Reed. 

De Rusteloze Materie is wellicht minder toegankelijk dan zijn voorganger, maar weet mij toch opvallend gemakkelijk bij de hand te nemen en al gauw is het alsof de teksten van Toverberg mij omarmen als mijn favoriete, zachte trui. Neem het enigszins ongemakkelijke In Wankel Evenwicht met de prachtige metafoor “Vallen is als vliegen (maar dan omgekeerd)” die mij er en passant aan herinnert dat ik nog steeds het gelijknamige boek van Manon Uphoff moet lezen. Dank Toverberg, dank voor de hint en dank voor dit album, dat mij dankzij de teksten nog wel even van lezen afhoudt. En daarom geniet ik tijdens het luisteren extra van de mooie hoes, die mij naar een wandeling doet verlangen, terwijl ik juist aan huis gekluisterd ben, omdat ik mijzelf en De Rusteloze Materie nog een rondje op mijn draaitafel gun.