Hoera! Dizzy Panda is terug met een nieuwe plaat. De laatste keer dat wij over het duo schreven was 2022, toen het album Panda Points verscheen. Inmiddels zijn we twee jaar verder, is het album dat vorig jaar verscheen, Groove Safari op mysterieuze wijze aan ons voorbijgegaan, maar kunnen we met de komst van Pentapolis gerust vaststellen dat de Panda’s hun groove niet hebben verloren. Op zijn vierde album swingt Dizzy Panda wederom de pan uit. Geholpen door de Britse indieband The Perics schotelt het Haarlemse duo ons een eclectische mix voor die elementen bevat van jazz, pop, dance en funk. Het album, waarvan de titel overigens verwijst naar de vijf steden die een rol hebben gespeeld bij de totstandkoming, bevat twaalf nummers – dertien als je de title track meetelt, maar daarover later meer – die alle stevig geworteld zijn in retro jaren 60 rock.  

Dizzy Panda had de basis voor Pentapolis al klaar en eigenlijk zou The Perics alleen op het nummer Mad Maggie meedoen, maar de samenwerking beviel zo goed, dat werd besloten om samen een compleet album uit te brengen. En dat pakt verrassend uit. Elk nummer lijkt een eigen stijl te hebben en toch klinkt het album als een mooi geheel. Dit komt vooral door de altijd pakkende drums, percussie en bij vlagen briljante baslicks en –loopjes. Luister maar hoe het album opent. Eerst is er slechts een funky bas en wanneer vervolgens drums, percussie en gitaar invallen, klinkt Drunken Sailor als een mix van Khruangbin en 70’s afrobeat à la Fela Kuti en geenszins als een traditional van The Irish Rovers. Die vintage sound blijft het hele album aanwezig, zoals goed is te horen op Death’s Peculiar Ways, dat net als Flat Like Pizza begint met een set koperblazers, die het een jazzy, funky sausje geven, terwijl ze ook wel wat weghebben van een filmscore. 

Jazz Spastic geeft in de naam het belangrijkste genre weg, al is het ook voor mensen die niets hebben met jazz voldoende toegankelijk. My Aunt’s Cursed Enigma is een rijk opgebouwde indierocker, op Doomsday klinken Dizzy Panda en The Perics enigszins beatlesque, terwijl zij op Mad Maggie hun bewondering voor The Eels niet onder stoelen of banken steken. Wanneer we zijn aanbeland bij Sirens of Sunny Beach – papaya-papa, papaya-papaah-papa-paaaaah! – waarvoor beide bands bovendien de samenwerking aangaan met de band Younique, is duidelijk het op de klanken van Pentapolis moeilijk stilzitten is. Het aantal bpm ligt niet per se heel hoog, maar wat een ritme en breaks!  

Tenslotte sluit Dizzy Panda niet af met één, maar met twee knallen. Bang Bang is een lome dansplaat die verklapt dat nog veel meer in het vat zit. En daarmee kunnen we gerust uitkijken naar een volgend album, al dan niet in samenwerking met andere artiesten, want het moge duidelijk zijn dat die de muziek van Dizzy Panda naar een duizelingwekkend niveau tilt. 

Niks mis met uitkijken naar nieuwe muziek, maar we hoeven in dit geval niet eens te wachten op een vervolg! We hebben het namelijk nog niet gehad over de bonustracks van Pentapolis. Eerdergenoemde titelsong verschijnt samen met drie andere tracks, Nothin’s for Free, Prince Pericles en Ephesian Rebirth (Thaisa’s Awakening), als onderdeel van een speciale DeLuxe-editie die alleen als digitale download via de Bandcamppagina van Dizzy Panda is. Soms zijn panda’s sneller dan we denken, vandaar die duizeling, natuurlijk.