Wie eerder Kwartet Hilkmann omarmde, nadat het in 2021 met het debuutalbum Een Teken Aan de Wand op de proppen kwam, zal ook met opvolger Koele Meren verguld zijn. De titel is een verwijzing naar de naturalistische roman van Frederik van Eeden uit 1900. Toch klinkt dit album, dat acht nummers telt en ruim een half uur duurt, op het eerste gehoor minder zwaar dan de titel doet vermoeden. Je zou zelfs kunnen spreken van een luchtig indie-popalbum waarop Nederlandstalige teksten worden verpakt in aantrekkelijke en vlotte melodieën, die positief zijn voor de gemoedstoestand. Bij nadere beschouwing blijken de teksten echter vaak behoorlijke diepgang te hebben en geeft Hilkmann blijk van knappe observaties, die grenzen aan filosofie. 

Het is wellicht niet het vlotste nummer, maar wellicht is Van Buiten Naar Binnen, het meest exemplarische nummer om bovenstaande te staven. De tekst is als een stream of consciousness, een veelvoud aan indrukken en vragen die zich aan het bewustzijn van Hilkmann spontaan opdringen en de muziek wekt melancholische gevoelens op. Het doet enigszins denken aan The Kids van het legendarische album Berlin, van Lou Reed. En overigens kan de associatie Lou Reed wel vaker voorkomen, want muzikaal doen meer nummers aan diens muziek denken en dan met name toen hij lid was van The Velvet Underground.  

Hetzelfde Liedje schetst herkenbare beelden uit het dagelijks leven. Het opent Koele Meren op effectieve wijze. De luisteraar wordt door Hilkmann meegenomen op een autoritje. Ga maar zitten en laat je verwennen door de beelden die als vanzelf voor je geestesoog verschijnen wanneer Hilkmann zingt over bijvoorbeeld “Kleffe krentenbollen bij het tankstation / Koffie uit een thermosfles / De geur van vers beton / En dan die zon / Altijd weer die zon.” Ik zie mezelf als kleuter zo weer zitten bij een picknicktafel met uitzicht op onze oververhitte 2CV langs de Route du Soleil.  

Over het algemeen is Koele Meren redelijk uptempo. Neem het titelnummer, dat op een holletje begint en zich in rustige draf naar het einde spoedt, terwijl Hilkmann de tekst, die uit korte, telkens rijmende zinnen op eentonige, maar niet vervelende wijze laat landen in de maat van muziek, waar een orgeltje en gitaar zich vervlechten met de drums en de bas. Ook single Topsport lijkt zich te ontvouwen op een fluwelen ondergrond. Flessennek klinkt vlotter en vormt voor mij het onbetwiste hoogtepunt. De repeterende melodie heeft iets hypnotisch, alsof het onwelgevallige gedachten voor zich uit wil duwen, terwijl Hilkmann ons moed in praat: “Nee, er is nog niets verloren. Het zit alleen maar tussen de oren.” In het verlengde hiervan ligt Wat Niet Is, dat gaat over verdragen, berusting en acceptatie; een advies om je niet druk te maken.  

Wellicht is dat advies de rode draad van deze plaat, die wordt afgesloten met de eerste en laatste single van dit album. Reeds in het voorjaar van 2022 verraste Hilkmann ons met Een Grappig Verhaal, een vrolijk klinkende oorwurm, waarin hij zich maant alles niet zo zwaar op te nemen. Of hij daarin slaagt, dat is de vraag, want in het slotnummer stelt hij zich voor als zoekende naar een fijne partner om leuke dingen mee te doen. Een concertje pakken, samen op reis, uit eten of een avondje bij de open haard. Dat lijkt gezien de strekking en de toon van het nummer nog niet al te best te lukken.  

En zo eindigt een overwegend vrolijk klinkend album enigszins in mineur, wat niet wegneemt dat het een absolute aanrader is. Kwartet Niek Hilkmann klinkt op zijn tweede plaat volwassener, veelzijdiger en serieuzer. Waar het debuut nog als een grap kon worden afgedaan, doet het kwartet met Koele Meren een gooi naar een plaats op het erepodium van beste Nederlandstalige indie-pop van dit moment.