Op het terras hoorde ik onbedoeld een discussie tussen een meisje en een jongen. Het meisje was boos omdat mensen haar op weg naar het terras hadden aangestaard. Ze vond dat iedereen je tegenwoordig maar lastigviel. 

De jongen was boos, omdat een dame beledigd had gereageerd toen hij naar haar glimlachte. Hij vond dat je tegenwoordig niks meer mag. 

Dat was ik niet met hem eens, je mag heus wel wat. Maar ik was het ook niet eens met het meisje. Lastigvallen is iets heel anders dan kijken. Ze was uitzonderlijk fleurig gekleed en ze had knalroze glittertas waar pauwenveren uitstaken, ik snapte best dat mensen daar naar hadden gekeken. 

Mensen die opdringerig doen, zijn sowieso irritant en moeten oprotten. Maar mensen die kijken naar een persoon met een opvallend uiterlijk, dat lijkt me nou niet zo’n probleem. 

Mij maakt het geen zak uit of je in je onderbroek, of in een skipak naar een festival gaat. Of als bebaard persoon in een prinsessenjurk of zo. Het zijn niet de meest gebruikelijke outfits, dus ik zou het ook niemand kwalijk nemen als ze een tweede keer kijken. Maar dat betekent niet dat de mensen die zo gekleed zijn erop zitten te wachten dat je jolig bedoelde dingen naar ze roept, laat staan dat je ze mag aanraken. 

Ik kan het beter uitleggen aan de hand van een ander voorbeeld:

Als ik door de stad loop en ik zou een Mexicaanse Naakthond zien, dan kijk ik wat langer. Ik vind dat namelijk heel erg leuke hondjes en je ziet ze bijna nooit. Chinese Naakthonden wel overigens. Bij mij in de buurt woont er eentje en die kom ik vaak tegen. Daar kijk ik amper nog naar. Maar voor een Mexicaanse Naakthond draai ik mijn hoofd wel om. 

Alleen ga ik niet naar die hond schreeuwen of ‘ie het koud heeft, of er eindeloos achteraanlopen tot ik weet waar ‘ie woont. En ik ga al helemáál niet per ongeluk expres tegen ‘m opbotsen om stiekem aan z’n naakte hondenhuid te voelen. 

Minke Weeda