Alex Giannascoli heeft net de soundcheck achter de rug en heeft dorst. Telkens gaat zijn hand met de fles richting zijn mond maar kiest er dan toch voor om het vertellen van zijn verhaal voorrang te geven. Twee diep donkerbruine ogen, een open blik en een vriendelijke bescheiden uitstraling. Hier zit Alex G, populair bij een grote groep jonge muziekliefhebbers die zich later op de avond staat te verdringen voor het podium van Tolhuistuin en hem bijna aanbiddend aanschouwt.

Eind deze maand verschijnt het album Live From Union Transfer van Alex G. Een live-album dat de singer-songwriter Alex Giannascoli en zijn band (bassist John Heywood, gitarist Sam Acchione, drummer Tom Kelly en multi-instrumentalist Molly Germer) na de God Save The Animals-tour door de VS in topvorm vastlegt. Op de afgelopen editie van Best Kept Secret verblufte Alex G het publiek weer eens door een onaangepast kantje van hemzelf te laten zien. Puntgave optredens afgewisseld met op het oog rommelige, eigenaardige dansjes; het draagt allemaal bij aan het mysterie dat de zwijgzame artiest omgeeft. We spraken Giannascoli dit voorjaar kort voor hij e Amsterdamse Tolhuistuin plat speelde over dat imago dat aan hem kleeft.

„Ik heb geen hekel aan touren”, vertelt hij als we spreken over de ellenlange soundcheck die hij zojuist achter de rug heeft waarin hij zich vastbeet in het naar zijn zin afregelen van allerlei details per song. „Als ik op tour ben verlang ik naar huis en als ik thuis ben wil ik graag weer weg. Het fijne van het touren vind ik het rigide tijdschema waarin je stapt. Daar hou ik wel van. 

En tegelijk geeft het toch ook een gevoel van vrijheid. Ik hoef alleen maar rekenschap af te leggen over mijzelf en de show. Alle verantwoordelijkheden die je normaal thuis hebt met het gezin, worden even helemaal irrelevant.”

Giannascoli vertelt dat hij op jonge leeftijd geïnteresseerd raakte in muziek door het ontdekken van elektronische acts en dj’s. Fan van Moby, waarvan hij zegt dat vooral het repeterende in dat type muziek hem erg aanspraak. Die elektronische muziek, ook van Aphex Twin bijvoorbeeld, boeide hem lang. Gitaren kwamen pas in beeld toen hij Radiohead ontdekte en van daaruit leidde de ontdekkingstocht naar Elliot Smith en Modest Mouse. „Maar dat waren wel zo’n beetje de laatste muzikanten waar ik door geobsedeerd was. Want ik luister niet meer zo trouw naar nieuwe muziek van andere mensen. En dat komt denk ik doordat ik er zo intens door wordt omringd. Voor mij heeft het maken van muziek zijn fascinatie verloren, omdat ik het nu zelf ook doe. Ik heb als het ware achter het gordijn kunnen kijken en daarmee is het ook niet meer zo magisch. Nu vind het fijn om te boeken te lezen of films te zien.”

Boeken en films zijn nieuwe inspiratiebronnen voor de singer-songwriter. En dat leidt sporadisch tot momenten dat Giannascoli zo veel nieuwe vondsten heeft dat hij nauwelijks de tijd heeft ze allemaal vast te leggen en uit te werken. Maar het lukt niet altijd om die motor opgang te helpen en te houden. Sterker nog, Alex G maakt zich zorgen over de lange perioden die hij meemaakt waarin de bron wel opgedroogd lijkt. „Heel frustrerend en ook een beetje beangstigend. Ik heb in die perioden, en die worden naar mate ik ouder wordt steeds langer, geen enkel idee voor nieuwe muziek. Dan vraag ik mij ook wel eens af of het ooit nog terugkomt. En ik weet niet hoe ik het weer ingang kan helpen, ik heb daar geen methode voor. Ik weet niet waar het aan ligt. Misschien is het iets met hormonen”, grinnikt hij. „Vroeger gebeurde dat echt nooit, was er nooit een tekort. Ik word er soms down van. Ik maak me dan zorgen want mijn hele identiteit is opgebouwd rond het maken van muziek. Dus als ik niet meer instaat zou zijn om muziek te maken waarvan ik denk dat het de moeite waard is, dan wordt het een hele uitdaging om iets te vinden waaraan ik nog eigenwaarde kan ontlenen. Het is ook het type angst over het verliezen van een baan. Hoe moet ik dan mijn gezin onderhouden, vraag ik me dan af.”

Alex G is volkomen op zichzelf aangewezen bij het schrijven van nieuwe nummers. Hij werkt alleen. Samenwerken met anderen vindt hij moeilijk. En juist dat aspect schept een beeld van deze muzikant als outsider met kluizenaar-trekjes. „Mijn beste werk maak ik in mijn eentje. Want ik vind het moeilijk om erover te communiceren. Niet dat mijn gedachten over muziek nu zo verheven zijn, maar ik vind het moeilijk om wat ik wil horen op anderen over te brengen. In mijn eentje kan ik het dus veel makkelijker uitvoeren dan wanneer ik het eerst aan iemand anders moet proberen uit te leggen. Ik ben daarin voor mijn gevoel belemmerd door hoe ik functioneer.”

Vind je dat je anders bent dan veel andere mensen?

„Niet echt denk ik. Ik heb er wel over nagedacht. Ik ben anders in de zin dat ik een succesvolle carrière in de muziek heb. Ik ben namelijk opgegroeid in een omgeving waarin dit niet normaal is. Dus in die zin wijk ik wel af van veel anderen. Maar voor het overige denk ik niet dat ik anders ben.” Giannascoli barst in luid schaterlachen uit. „Al denk ik dat als je met een paar van mijn vrienden praat, zij wel zullen zeggen dat ik wat neurodivers ben. Maar iedereen heeft wel iets waarin die afwijkt, toch? En wat betreft dat moeilijke communiceren, in muziek is dat gewoon lastig. Je gedachten erover zijn heel persoonlijk. En je hebt het dan over texturen en sounds; zaken waarvoor geen woorden bestaan. Of misschien zijn die er wel, maar heb ik niet de scholing gehad om die woorden ook te kennen.”

Je maakt wel eigenzinnige muziek, en maakt daarin bijzondere keuzes. Wat is kenmerkend voor een goede Alex G song?

De muzikant dankt voor het compliment maar legt uit dat bijvoorbeeld een band als True Widow wat hem betreft echt bijzonder is te noemen. „Die hebben al even geen nieuwe muziek meer uitgebracht maar ik hoop dat ze dat wel zullen doen. Het is zo precies en minimaal en perfect op een eigenaardige manier. Ik hou daarvan. Waar ik zelf naar op zoek ben als ik muziek maak is het gevoel dat ik krijg als ik iets hoor dat ik nog niet eerder heb gehoord. Dat kan in verschillende dingen zitten. Soms is het verrassing, soms iets sentimenteels;  in elk geval moet het bij mij een emotie oproepen die op een of andere manier voldoening geeft. Meestal speel ik op een gitaar of een keyboard en dan kan er iets gebeuren waarbij ik denk, wat was dat? En dan neem ik dat snel op. En als ik op zo’n eerste idee voortborduur door er bijvoorbeeld een keyboardpartij bovenop te zetten, speel ik net zolang tot er iets gebeurt wat me weer dat gevoel geeft. Ik hoop dat ik het zo helder genoeg omschrijf, dit is hoe het meestal gaat.”

Verrast het je dat jouw muziek zoveel mensen aanspreekt?

„Ik denk daar niet te veel over na. Misschien ben ik niet slim genoeg om dat te kunnen begrijpen”, zegt hij met een glimlach. „Verrast was ik toen mijn vrienden de eerste muziek die ik maakte leuk vonden. Dat was voor mij een hele grote stap. Nu het groeit en meer mensen het leuk vinden, is cool, maar maakt in verhouding minder indruk op mij. Muziek maken is voor mij persoonlijk belangrijk en bijzonder omdat het de manier is waarop ik mij kan uiten. Als ik dit niet zou hebben, zou ik daarvoor een andere manier moeten vinden. Maar meer objectief bekeken, als mijn muziek er niet zou zijn dan kunnen mensen wel in de muziek van anderen schoonheid ervaren. Dus het is speciaal wat ik doe en wat het losmaakt, maar vooral voor mijzelf. Het is niet van belang voor de wereld. Maar ik ben heus blij dat mensen er plezier aan ondervinden en mijn muziek kopen zodat ik mijzelf daarmee kan onderhouden”, schaterlacht de muzikant.