Wekelijks verschijnen er tientallen nieuwe albums. MuziScene tipt welke de moeite waard zijn om te ontdekken. Dit is jouw huiswerk voor komend weekeinde.

Tinariwen – Amatssou
Tinariwen behoeft geen introductie. Amatssou is hun negende album. Woestijnblues in een fantastisch klinkend jasje gegoten, mede dankzij aanvullende productie door Daniel Lanois. Moet je minimaal een keer naar luisteren. (Warp)

Water From Your Eyes – Everyone’s Crushed
Water From Your Eyes is een duo uit Brooklyn. Rachel Brown (hen/hun) and Nate Amos (hij/hem) gieten hun ervaringen in een totaal eigenzinnig klinkende en soms ronduit absurdistische muziek. Idiote soms atonale geluiden en gekke ritmes die dan toch ineens een heel aanstekelijk en dansbaar geheel blijken. Helemaal van deze tijd en met rake teksten met aandacht voor sociaal ongemakkelijke situaties. Water From Your Eyes komt dit jaar naar Lowlands. (Matador / Beggars)

Live Skull – Party Zero
New Yorkse veteranen in noiserock Live Skull hebben een nieuwe gitarist (David Hollinghurst van Small 23) en daarom een nieuwe toekomst. Bovendien, zoals de politiek zeer geëngageerde band het zelf uitdrukt, voelden ze noodzaak om de band te beginnen toen Reagan tot president werd gekozen, en voelden ze die noodzaak weer toen Trump op het toneel verscheen. Live Skull staat voor duister klinkende noiserock waar distortion en power chords de dienst uitmaken. (Bronson Recordings)

Arlo Parks – My Soft Machine
Super popalbum van gelauwerd – al bij het debuut overladen met Grammy’s – talent. Wil je weten welke lome danstracks je de komende weken gaat horen op dansvloeren, moet je dit even checken. Heerlijk zomers. (Transgressive Records)

Shirley Collins – Archangel Hill
Het komt niet zo vaak voor dat we een nieuw album kunnen aanprijzen van een 88-jarige. Shirley Collins is een bekende in de Britse folk-scene. Op dit album zingt ze liedjes die zelf ook stokoud zijn. Zo draagt ze nog een keer bij aan het overdragen van traditie van generatie op generatie met daarin opgesloten een vurig pleidooi dat jonge mensen van nu dat stokje gaan overnemen. Aandoenlijk mooi is de breekbare stem van de bejaarde. Al even aandoenlijk zijn de melancholische folk-liedjes. (Domino)

Joni Void – Everyday Is The Song
Bijzonder album dat is opgebouwd uit opnamen van omgevingsgeluiden. Joni Void – echte naam Jean Néant (hij/hen) – kocht in 2020 een oude Walkman en nam er van alles mee op, soms al fietsende of zich op een skateboard door de stad bewegend. Die Walkman is inmiddels kwijt, maar ze beschikken nu over uren en uren aan geluiden waarmee Void constructies bouwt. En het bijzondere is dat er behalve soundscapes soms ineens ook kenmerken van een liedje boven komen drijven. Al luisterend krijg je hoe dan ook het gevoel dat je op een zomerse dag buiten wat zit te dromen, de zon prikt op je huid, en je hoort half bewust wat er allemaal om je heen gebeurt. (Constellation / Konkurrent)