Wereldberoemd in België en gelukkig ook steeds bekender in Nederland, komt Black Box Revelation met hun zesde studioalbum Poetic Rivals. Jan Paternoster en Dries van Dijck hebben er deze keer de tijd voor genomen; hun vorige album, Tattooed Smiles, kwam alweer vijf jaar geleden uit. Maar het resultaat mag er zijn! De mannen rocken als nooit tevoren en het blues-sausje, dat op Poetic Rivals iets dikker is uitgegoten over de nummers dan voorheen, komt het album alleen maar ten goede.

Door Ronald Houtman

Het openingsnummer Wrecking Best Posts start als een typisch indie-nummer (wat dat ook mag inhouden, maar het bekt lekker). Maar al snel transformeert het in een krachtige rocksong zoals we van Black Box Revelation gewend zijn. Een waardige opener van het album dus.

En als je dan de eerste drie nummers hebt gehoord wordt weer duidelijk wat de klasse van Paternoster en Van Dijck is. Ze weten van elk nummer een melodieus, maar lekker rockend nummer te maken. Waarbij ze van het derde nummer, Alcohol, ondanks dat het een redelijk rechttoe-rechtaan rocknummer is, toch weer een lekkere twist weten te geven. De eerste echte top van het album is Mr. Big Mouth. De tweedeling tussen coupletten en refrein is heel duidelijk, maar als geheel een heerlijk rocknummer dat waarschijnlijk live een klassieker zal worden. Lekker meelallen en samen ‘hey, hey, hey, hey,…‘

Met Losing A Friend wordt het eerste rustpunt op Poetic Rivals bereikt. Het nummer, dat verhaalt over de dood die te vroeg komt, wordt erg ingetogen gezongen door Paternoster, waardoor de muziek en melodie de tekst schitterend ondersteunen.

Twee nummers later volgt dan het absolute hoogtepunt van het album, het titelnummer Poetic Rivals. De samenzang met ondersteuning door alleen elektrische gitaar maakt deze ballad een instant klassieker voor de band. Sluit je ogen en stel je een concert voor waar bezoekers eveneens met hun ogen dicht staan luisteren en hier en daar een traantje wegpinken.

Hierna bouwt het album af met twee iets eenvoudigere nummers, Coastline en Move Your Feet. Coastline is duidelijk de betere van de twee, terwijl Move Your Feet meer blues in zich heeft. Maar het nummer klinkt allemaal net iets te simpel. Gelukkig wordt Move Your Feet gevolgd door het mooi opgebouwde slotnummer Margarita. Hier horen we Black Box Revelation weer in optima forma.

Maar eigenlijk horen we Black Box Revelation op het hele album in optima forma. Er zijn maar weinig albums perfect van begin tot einde en ook Poetic Rivals heeft nummers die iets minder zijn en die je na verloop van tijd zal gaan skippen. Maar als geheel bewijzen Paternoster en Van Dijck met Poetic Rivals dat ze een blijvende factor van superieure kwaliteit zijn in het rocklandschap van de lage landen!