Hoe Inge van Calkar zelf haar muziek omschrijft? Je neemt een stevige basis van indiepop, voegt daar een flinke scheut rockmuziek aan toe en mixt dan alles af met een toefje elektronica. Muziek om op te dansen, muziek waar je een blij gevoel van krijgt, muziek met soms een knipoog naar het leven. Muziek die het best kan worden gespeeld in de ‘fast forward’ modus, zoals vanavond in poppodium Hedon in Zwolle. Zonder al te veel opsmuk, gewoon een uur lang knallen.

Tekst en foto’s: Herman Sixma

Dat betekent niet dat er vanavond in visueel opzicht niks op het podium gebeurt bij het optreden van Inge van Calkar en haar band. Wel is het allemaal iets bescheidener dan bij de show waarmee zij in de tweede helft van 2021 door Nederland trok. „In coronatijd moest veel akoestisch of via livestreams. Ik dacht toen, zodra het weer kan gaan we er vol tegenaan. Met uptempo nummers, een uitgekiende choreografie, een paar danseressen, een lichtgevende telefoon, een lichtgevende jurk en een gigantische portie energie. Dat werd de Magical Rollercoaster Live Experience Show en het voelde geweldig.”

Back to basic
Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder en doet Van Calkar een stapje terug richting ‘back to basic’. Verdwenen zijn de danseressen, gebleven is een uiterst strak spelende band die in de redelijk gevulde kleine zaal van Hedon bestaat uit Frank Fiedler (basgitaar, toetsen), Joost van der Beek (gitaar) en Wieger Dijkstra (drums). Gebleven is ook een aantal gimmicks, zoals de lichtgevende telefoon die in een hoekje op het podium staat te wachten en een aantal extra lichtzuilen. Centraal vanavond staat Play, het nieuwe album van Inge van Calkar.

Play is, na een debuutalbum uit 2014 en Reset uit 2018, haar derde studio-album en telt negen nummers, waarvan het overgrote deel valt in de categorie ‘uptempo’. Dat heeft zo zijn oorzaken. Corona betekende voor Inge veel thuiszitten en veel nieuwe nummers schrijven, die vooral bedoeld waren om als single te worden uitgebracht. Kort en krachtig dus. „En daarnaast, ik voel me meer thuis bij uptempo nummers dan bij ballads; uptempo is toch energieker. Gek is dan wel weer dat het meest gedraaide nummer Come A Little Closer is en dat is een ballad. Play moet je dus vooral zien een verzameling singles en dat is wellicht wat ten koste gegaan van de afwisseling. Maar goed, ik ben er ontzettend blij mee.”

Engelachtige vleugels
Blij met de zeven nieuwe songs die vanavond op de setlist staan is ook het publiek in Hedon. Diezelfde setlist geeft aan dat sommige nummers, die op het album krap drie minuten klokken, in hun live uitvoering aardig worden opgerekt. Een breed uitgesponnen intro bij Rush, een verlengde outro bij Dressed In White. Dat laatste biedt Van Calkar dan weer de gelegenheid haar outfit aan te passen voor wellicht het mooiste nummer van de avond en het album: Rise. Mooi in visueel opzicht, met engelachtige vleugels voor haar en bijzondere brillen voor de heren. Mooi ook vanwege de tekst en het verhaal achter het nummer.

„Ik heb Rise in m’n eentje op gitaar geschreven; typisch zo’n song die er in één keer uitrolt. Het nummer gaat over de innerlijke kracht die ervoor zorgt dat je ook in tijden van ellende de hele wereld aankunt. Ik sta er nog altijd voor 100% achter, ondanks dat het op de radio en Spotify weinig heeft gedaan. Het was de titelsong voor The Rise Of The Blue City, een muziektheater dat in september 2019 is opgevoerd op het water van het Oldambtmeer in Groningen. De rest van de muziek is van de mannen van Alamo Race Track; fantastisch om samen met hen aan dit project te werken. In het stuk zelf speelde ik de duivel,” en haar ogen beginnen weer te glinsteren. „Tien keer liever de rol van duivel, dan die van engel.”

Het ongemak van fitnessen
Terug naar de setlist, door met Gymshark. Voor Van Calkar het moment om haar haat-liefde verhouding met sportscholen te delen met het publiek. „Hebben jullie dat ook? Dat je bij binnenkomst van de sportschool wordt overvallen door zo’n losergevoel? Het gevoel dat je wel met apparaten in de weer bent, maar je totaal niet op je plek voelt?” Instemming vanuit het publiek. Ja, herkenbaar. Die stoere meiden die wel precies lijken te weten waar ze mee bezig zijn en het kledingmerk dat Gymshark ook is met verve dragen en jij wat verloren om je kijkend. Of zij al is benaderd door het fitnesskledingmerk voor een sponsordeal? „Nee nog niet”, antwoordt zij lachend op mijn vraag van eerder die avond. „Zouden ze de knipoog in het nummer snappen?”

Hold you, hate you
En dan, tegen het eind van de show gaat de (verlichte) telefoon over die de hele avond in een hoek van het podium werkloos heeft staan wachten. Midden in Inges’ verhaal over een jeugdliefde in Zwolle, die na lang aandringen eindelijk een keertje naar haar woonplaats Groningen wilde komen. Haar hele huis opgeruimd, bed verschoond, een mooi setje aan en een lekker luchtje op en dan maar wachten…… Tot de telefoon gaat. ‘Ik blijf toch maar in Zwolle, want ik ben net zo lekker bezig’. En in plaats van te reageren met een welverdiend ‘eikel’ klinkt het ‘ja schatje, helemaal goed’. Het is niks geworden met hem…. Hold You, Hate You, Love You, Leave You van het album Reset wordt ingezet.