Marcel uit Arlon en Brussel schrijft de naam van de band met een kleine letter. En eigenlijk schrijven ze liefst alles met kleine letters. Maar dat lijkt toch wat misplaatst want de postpunk – zo kenschetst hun label Luik Music het – van Amaury Louis, gitarist Maxime D’Hondt, bassist Benjamin D’Hondt en drummer Ulysse Wautier verdient toch echt wel een hoofdletter. Of een uitroepteken op zijn minst.

Als Paracetamol nog eens een maatje zoekt om België mee in te trekken dan stellen wij ze graag voor aan Marcel. Op hun debuutalbum Charivari klinken ze namelijk ontzettend, ja best wel een beetje ontzettend als Paracetamol. Net zo furieus, net zo noisy, net zo intens, net zo opgejaagd. Maar gelukkig zijn er ook verschillen. Dat horen we in een kwaad liedje als Eurovision. Daar gooien ze namelijk gewoon een autotune redelijk opzichtig over de schreeuwende vocalen, en dat werkt best leuk uit. En een ingehouden experimenteel klinkend liedje als Salvator Mundi is vernoemd naar een klassieker van Leonardo da Vinci. Zo gek wordt het bij Paracetamol doorgaans niet. En de Belgische formatie bekent zich als fans van Duitse expressionistische schilderkunst en pre-socratische filosofie. Tja, dat is onderscheidend, niet? De muzikale inspiratiebronnen die de vier noemen zijn dat wellicht minder, want ja, het doet naar eigen zeggen naast Jonathan Richman natuurlijk ook wel aan Sonic Youth denken…

Maar tegenover het – doorgaans geslaagde – experiment staan postpunk bangers als Nechayev & sons en single Playroom: keiharde songs waar het goed op pogoën is maar toch – en daar komt Paracetamol weer om de hoek kijken – sterke poppy elementen zodat het niet in enkel noise verzandt. En precies die combinatie van noise, rauwe energie, intensiteit en sterke melodieën maakt Charivari een aangenaam plaatje. Luister maar eens naar – vooralsnog – onze favoriet op de plaat Blue Danube no more: heerlijk gestoorde song.