De mannen van het Nottinghamse Amber Run houden de vaart erin. Sinds de oprichting in 2012 verschenen drie albums en vijf ep’s. How To Be Human is dus het vierde studioalbum in het elfjarige bestaan van de band. Het is, zeker voor de fans, meteen herkenbaar als typisch Amber Run. Feitelijk doen de mannen hetzelfde wat ze de eerste drie albums ook deden. Herkenbaar en waarschijnlijk toegejuicht door de fans, maar het ontbreekt ook aan spanning. Best jammer, temeer omdat het iets stevigere derde album, Philophobia hoop gaf voor de toekomst. 

Door Ronald Houtman

Is het album dan slecht? Nee, zeker niet. De nummers liggen prettig in het gehoor en het album is prima geproduceerd, waardoor de nummers bij elkaar een goed geheel vormen. Maar misschien wel iets te ‘clean‘, nergens gaan Keogh, Sperring en Wyeth lekker los. Terwijl er toch enkele nummers op het album staan waar dit heel goed zou kunnen, zoals het iets stevigere Hurt, How To Be Human en The Start. Hurt is heel erg Bastille en zou zomaar door Dan Smith gezongen kunnen zijn en op een van hun albums kunnen verschijnen. Maar vooral in The Beautiful Victorious lijkt Amber Run de sfeer en het tempo van Philophobia te overtreffen. En natuurlijk moet niet het gehele album bestaan uit stevige(re) uptempo nummers. 

En dat is meteen de andere kant van Amber Run. Ze zijn bijzonder goed in het schrijven en uitvoeren van gevoelige nummers. Het doet erg denken aan Kodaline. Helaas gaat het zoete ook wel een beetje vervelen, hoe goed het ook is en hoe mooi gezongen ook. Want muzikaal is How To Be Human gewoon dik in orde. Keogh heeft een geweldige zangstem (die dus nog wel wat meer de randen mag opzoeken) en ook de melodieën liggen over het algemeen prettig in het gehoor. 

In sommige nummers klinkt duidelijk hoop door, zoals in Honeylight, terwijl andere nummers misschien wel geclassificeerd kunnen worden als ‘ik-huil-mezelf-in-slaap-muziek’, zoals Funeral en Always Blue.

Er staan verschillende schitterende nummers op het album, waaronder het openingsnummer Flowers, I Hope It’s Not Like This Forever, het titelnummer How To Be Human en het slotnummer The Last Dance. Het hele album beluisterend is The Last Dance een waardige afsluiter. Het album start met een rustig nummer en eindigt bijna sereen.  

How To Be Human is muzikaal van hoog niveau, maar het wordt nergens echt spannend. In die zin mist het echte hoogtepunten.