‘I hope the Russians love their children too’. Zo, die zit. Probeer dat weeïge kutliedje van Sting nou maar eens uit je hoofd te krijgen, nu ik het er eenmaal in heb geplant. Hoewel ik nooit met zo’n speldje met een gebroken geweertje op m’n revers heb rondgelopen, heb ik mezelf lang voorgehouden een pacifist te zijn. Leven en laten leven, met z’n allen ‘kum ba yah’ zingen en verder niet te veel zeuren. Niet dat ik nou opeens een havik ben, of dat ik elke dag het leed van de wereld op m’n schouders meetors, maar Oekraïne godverdomme.

Dan word je verondersteld hier wat over muziek te lullen, terwijl op een afstand van de gemiddelde vakantievlucht een cynische vernietigingsoorlog woedt die het voorstellingsvermogen te boven gaat. Krijg ik toch spontaan jeuk van hippieshit -hoe goed bedoeld ook- zoals John Lennon’s ‘Give peace a chance’. Hoe lang hier de ontkenningsfase nog duurt totdat duidelijk wordt dat ook wij in oorlog zijn met de Russen? En het komt nu ook wel héél dichtbij… Ga maar na: in plaats van dat het Eurovisie Songfestival in het verre Kiev plaatsvindt, is binnenkort Liverpool een slagveld van de slechte smaak. Een schrikbeeld dat kan tellen. Ik lig er al maanden wakker van.

Nou wil ik niet degene zijn die de Derde Wereldoorlog en de totale vernietiging van de planeet op z’n geweten wil hebben, dus een geheel vrijblijvende suggestie. Misschien draait vriend Vladimir alleen bij als ‘ie een militaire draai om de oren krijgt. Hij lijkt verdacht veel op de pestkop van het lagere schoolplein, die alleen inbindt wanneer iemand moedig genoeg is om ‘m een flinke knal voor z’n harses te geven. Het Westen levert nu steun die voor Oekraïne nét genoeg is om niet te sterven, maar te weinig om te leven. Gecontroleerd uit laten branden, heet dat in brandweertermen. Terwijl de vlammen steeds hoger oplaaien…

‘What’s so funny about peace, love and understanding’ zong Elvis Costello. Daar is inderdaad niks raars aan, maar het kost me als redelijk welwillend en weldenkend mens, die het over het algemeen goed voorheeft met het gros van de mensen, steeds meer moeite om niet in cynisme te vervallen.

Oh ja, we moeten het nog over muziek hebben. Nou, de afgelopen week de ziel wat gebalsemd met onder meer mooie plaatjes van onze zuiderburen. ‘While the moon’ van Naima Joris en het gelijknamige nieuwe album van Marble Sounds. Platen die het wilde beest in mezelf een beetje wisten in te tomen en wat schoonheid in mijn huis- en bovenkamer brachten. Een schrale, maar meer dan welkome troost. En vergeet Sting nou maar weer, probeer het eens met Fischer-Z: ‘Another stain on humanity/Another scar we can’t heal/Another warning, another warning/Remember Russia (Children)/Remember Russia (Dying)’

DJ 45Frank