Een quote van de in 2005 overleden, legendarische voetballer annex levensgenieter George Best: ’Ik heb veel geld uitgegeven aan drank, vrouwen en snelle auto’s. De rest heb ik verbrast.’ Even mezelf spiegelen aan de George Best index. Drank? Guilty as charged, maar nadat ik na een 30-jarige carrière in de krochten van het amateurvoetbal de sloffen aan de wilgen heb gehangen, nam mijn alcoholconsumptie opvallend snel af. Snelle auto’s? Pfft, alleen maar tweedehandsjes gereden, tot op de dag van vandaag. Vrouwen? Vrouwen betaal je niet met geld – de hoerenlopers niet te na gesproken – maar met je leven. 

Nee, vervang in mijn geval de drie grootste kostenposten van Best maar door eentje: muziek, in al haar fysieke verschijningsvormen. Ik werd weer eens keihard met mijn uitgavenpatroon geconfronteerd bij het opmaken van mijn eindejaarslijst: de jaarlijkse, behoorlijk onzinnige lijst met mijn favoriete albums. Feitelijk een opsomming van de nieuwe lp’s die ik dit jaar naar huis heb gesleept. Singles, cd’s en al het spul dat ik tweedehands op de kop heb getikt buiten beschouwing gelaten. Weer een klein kapitaal erdoor gejast in 2022. Die lijst mag altijd met een pak zout worden genomen, want het is appels met peren vergelijken en hooguit een manier om je eigen, hoogstpersoonlijke exquise smaak even te etaleren, voor wat het waard is. Als die lijst al enige relevantie heeft, dan is het omdat ik in zéér beperkte kring als influencer te boek sta. ’t Is te zeggen dat enkele vrienden van me die lijst als een gids gebruiken voor een ontdekkingsreis langs hen nog onbekende muziek. Dan heb je als muziekdominee tenminste nog een beetje eer van je werk. Verder is die lijst vrij betekenisloos. Er zijn immers mensen die de laatste exploten van het duo Suzan & Freek als het ‘nec plus ultra‘ beschouwen van wat er afgelopen jaar aan muziek is uitgebracht en da’s ook prima. Of er voor die mensen een heel speciaal plekje in de hel dient te worden gereserveerd? Dat zul je mij nooit horen beweren.

Blijft staan dat ik ook afgelopen jaar de platenboeren in den lande van een aardige omzet heb voorzien. Dan knaagt het toch een beetje. Wat had ik met dat geld niet allemaal voor goeds kunnen doen? Ik had er een significant deel van een Patriot- of Himars-raketsysteem mee kunnen sponsoren, voor onze vrienden in Oekraïne, die voor ons de Derde Wereldoorlog uitvechten. De hongersnood in de wereld mee kunnen lenigen. Een school bouwen in Tibet. Een Albanese huurmoordenaar contracteren om Gordon om te leggen. Maar niets van dit alles. Ik kan hieruit alleen maar concluderen dat ik een misogyne egoïst ben met een slecht karakter.

Het enige verweer dat ik hier tegenin kan brengen – hoe futiel ook – is dat muziek me er vooralsnog van weerhoudt om mezelf of een ander een kogel door het hoofd te jagen en dat ik dankzij de muziek geen aanspraak hoef te maken op de geestelijke gezondheidszorg. Oftewel: het is mijn meest probate medicijn tegen de pijn van het zijn. Fijne jaarwisseling gewenst.

DJ 45Frank