Het is volbracht. Na tien jaar. Tien jaar waarin ik er nauwelijks naar heb omgekeken. En hoewel de toekomst er vroeger een stuk aantrekkelijker uitzag, werd ook ik meegesleurd in de immer sneller voortrazende dodemansrit der volkeren, zwoer ik het sonische verleden af en gaf ik mij over aan nieuwerwetsere geluidsdragers. Ze stonden tien jaar in mijn berging, de twee houten cassetterekken, door mijn vader eigenhandig in het zweet zijns aanschijns gemaakt en van een lik verf voorzien. Afgelopen week heb ik ze, na ampel beraad en met bijpassende weemoed, naar hun laatste rustplaats gebracht: het afvalstort. Een laatste groet en de rekken ploften vervaarlijk krakend in de afvalcontainer.

Er pasten zo’n 1500 muziekcassettes in de cassetterekken. Cassettes die ik in de loop der jaren – vanaf de jaren ’80 van de vorige eeuw, aldus grootvader – heb opgenomen. Cassettes met daarop lp’s, geleend van vrienden die in die tijd wat beter in de slappe was zaten dan ondergetekende. Cassettes met een minutieus samengestelde mix van favoriete nummers van singles of lp’s. Cassettes met nummers die op de radio passeerden. Veelal opgenomen van VPRO-radio, waar destijds Gerard J. Walhof en andere nobele voorgangers de scepter zwaaiden en mij de weg wezen naar muziek die ik tot op de dag van vandaag koester. Wanneer ik tijdens de befaamde VPRO woensdagavond de hort op ging, nam mijn vader de tape-honneurs waar. Hij diende dan vier keer de gang naar mijn jongenskamer te maken, om er om de drie kwartier een C90 cassettebandje om te draaien en op de ‘REC’-knop te drukken. Het beste van wat er die avond te horen was geweest, tapete ik later dan weer via een dubbel cassettedeck naar een nieuw cassettebandje, hopende dat de radio-dj van dienst tijdens intro en outro zijn mond hield. Die cassettebandjes werden genummerd en via ‘cut & paste‘ van een hoesje en een (getypte) tracklist voorzien. Met wrijfletters werd – bij het opnemen van een lp – de artiest op het hoesje vermeld. Spreekt voor zich dat ik door de jaren heen enkele cassettedecks heb versleten. 

De cassetterekken verhuisden telkens mee naar een nieuwe woonst en kregen daar een plek in een door mij gereserveerde muziekkamer. De laatste verhuizing was er teveel aan. Ik was van plan de rekken op zolder te installeren, maar ze pasten niet door het trapgat en eindigden daardoor in de vergeethoek van mijn berging. Wroeging weerhield me ervan om ze uit hun uitzichtloze lijden te verlossen en te liquideren, maar bij het recentelijk opruimen en herschikken van de berging was de dag, waarvan je wist dat die zou komen, eindelijk daar. Ik zette de rekken buiten, waar ze me nog twee weken meelijwekkend aanstaarden, totdat ik een aanhanger had geregeld voor hun laatste reis.

Die 1500 cassettes liggen nog altijd op zolder. Hoewel het stereosetje in mijn keuken over een cassettedeck beschikt, draai ik ze nooit meer. Ook maar van de hand doen dan en opruimen? Geen denken aan. Mijn jeugd gooi ik niet weg.

DJ 45Frank