Oekraïne, Jemen, Afghanistan, de klimaat- en energiecrisis, ‘wis-kundige’ Rutte, de hongersnood in Afrika. Allemaal best erg, maar het nieuws dat bij de gemiddelde muziekliefhebber de afgelopen tijd het hardst binnenkwam, was de onheilstijding dat een festivalbiertje deze zomer door de ‘magische’ grens van drie euro schiet. Drie euro of meer voor een waterige 22 of 25cl gerstenat. Dat er nog geen volksopstand is uitgebroken, is onbegrijpelijk.

Tja, de gestegen kosten van grondstoffen, headliners die astronomische bedragen vragen (en krijgen) voor een optreden, oplopende productiekosten, een gebrek aan vakbekwaam personeel, alles wordt duurder et cetera. En dat geld moet ergens terugverdiend worden. Bovendien: na twee jaar onthouding vanwege het griepje, moet de spaarsok van de festivalganger wel tot de rand gevuld zijn, is de knaldrang niet te overzien en staat de festivalbezoeker te trappelen om de zuurverdiende centjes kapot te slaan op een wei naar keuze, is de gedachte. En ach, waarom niet: na de uitbreiding van (grote) festivals naar twee, drie of vier dagen, gooien we er nóg een extra festival(dag) tegenaan, zoals onze zuiderburen meenden. Pukkelpop zet Hear Hear neer, Rock Werchter vergaloppeerde zich met Werchter Encore, waarvan de line-up ijlings werd doorgesluisd naar Werchter Classic. Een afgelasting vanwege ‘gedaald consumentenvertrouwen’, zoals Werchter head honcho Herman Schueremans zich haastte te zeggen. Of doet hier de Belgische uitdrukking ‘trop is teveel’ niet gewoon opgeld?

Wie een weekendje wil bivakkeren op de grote festivals, is een klein vermogen kwijt en de dag lijkt me niet meer ver weg dat er festivalhypotheken worden aangeboden, om ook de wat minder kapitaalkrachtigen een festivalweekendje te gunnen. Mogelijk heeft een en ander ook te maken met het gegeven dat festivals in de loop der jaren wat zijn weggedreven van hun core business. Het toverwoord is tegenwoordig – en yep, even een teiltje erbij pakken – ‘beleving’. Veel festivals zijn verworden tot pensenkermissen waar je binnen no time overprikkeld raakt. Tig podia, randanimatie die het programma soms dreigt te overschaduwen. Een oesterbar? ‘Say no more‘. Regelmatig hoor ik dat festivalbezoekers vooral komen voor ‘de sfeer’. Of, zoals dat in mijn Limburgse oren dan klinkt: ‘de zweerrrr’. Wie de vraag ‘waarom ga je naar een festival?’ beantwoordt met ‘voor de sfeer’ mag van mij een festivalverbod van 10 jaar krijgen. Noem me gerust een ouwe lul – dat ben ik tenslotte – maar zet ergens in een weiland een platte kar neer, mik daar wat goede bands op, plaats een biertentje erbij en dikke kans dat ik van de partij ben. Meer hoeft dat niet te zijn. De sfeer? Die komt er vanzelf wel en als ik zin heb in een kermis, dan gá ik wel naar een kermis. 

Misschien zou een terugkeer naar de basis en het snoeien in overbodige tierelantijnen de prijs van een festivalbiertje en –ticket wat kunnen drukken. Maar sowieso: fuck Poetin.

DJ 45Frank