Dit is niet alleen een recensie, het is vooral ook een liefdesbrief aan de contrabas. Ali Friend, mede-oprichter en contrabassist, tovert namelijk de ene na de andere oorstrelende baslijn uit dit warme instrument. Het bevlogen tokkelen in Tarzan, de dikke funk in B Planet, de vibrato in Tremble of zoals in het begin van Truth 1 met gevoel bespeeld met de strijkstok. Soms in een dienende rol zoals in Resist, Exist met gastzangeres Layla Assam, dan weer moet hij zich staande zien te houden tussen al het elektronicageweld in een nummer als Black Sea. Friend slaagt daar overigens steevast met verve in. Hij zorgt niet alleen voor de groove van het nummer, maar is tegelijk het cement tussen de bouwstenen én de kers op de taart. Er gaat niets boven de authentieke, onvervalste klank van een contrabas. Heerlijk.

Door: Fabian Hofland

Maar goed, Red Snapper is natuurlijk nog veel meer. Naast Friend bestaat de band sinds jaar en dag uit drummer Rich Thair en gitarist David Ayers, aangevuld met saxofonist Tom Challenger die inmiddels ook al wat jaren bij de (live) band hoort. Hun unieke mix van dub, jazz, triphop, funk, soundtrack, soundscapes en sinds vorige plaat Hyena: afrobeat. Er passeren dus veel genres de revue, maar toch is het een coherent geheel. En net als op eigenlijk al hun albums komen er weer nieuwe stijlen en ideeën langs en klinkt het toch onmiskenbaar als Red Snapper.

Opvallend is het gebruik van vocalen. Ze werkten altijd al met gastzangeressen en rappers, zoals ook hier op het Loyle Carner-achtige The Warp And The Weft met Natty Wylah of het eerder genoemde Resist, Exist, maar er zijn ook nummers waar de vocalen subtieler zijn toegepast; meer als stijlelement dan per se met een vooraanstaande, alle aandacht opeisende rol. Zoals in het heerlijk bezwerende Detach, het fraaie Tremble dat in de verte aan Grizzly Bear doet denken en zoals de oo-hoo’s op B Planet of de oude sci-fi koortjes op afsluiter Fat Chance. Het draait allemaal om sfeer.

En juist die sfeer is het meest bepalend voor deze Red Snapperplaat. Er zijn wel een paar nummers meer up-tempo of in-your-face, maar alles is een stuk subtieler dan een banger als Tunnel, om maar wat te noemen. Het is niet dat de band rustiger of ouder is geworden, maar de insteek voor deze plaat lijkt toch meer de sfeer en warmte, dan de live-danceband zoals hij tegen het einde van de vorige eeuw nogal eens werd bestempeld. Everbody Is Somebody heeft alles in zich wat je verwacht van een Red Snapperplaat, zonder dat het klinkt of voelt als een herhaling van zetten of voortborduren op oude successen. Het is een beetje als na jaren weer terugkomen in je ouderlijk huis: het voelt als thuiskomen, maar het ziet er allemaal toch net even anders uit.