Vanaf het moment dat Kele Okereke het openingsnummer Day Drinker begint te zingen tot de laatste noot van het epische The Peace Offering lijken er geen 40 minuten voorbij te zijn, maar slechts een handvol. Kortom, na het wat rustigere Hymns, is Bloc Party weer helemaal terug. De Londenaren kondigden al eerder aan dat ze met Alpha Games zouden teruggrijpen naar hun postpunk-roots. En dat maken ze dus helemaal waar. 

Door: Ronald Houtman

Postpunk is misschien nog wel een understatement, de eerste twee nummers, Day Drinker en Traps lijken zó uit de jaren tachtig ontsnapt. Met name Traps is een uiterst energiek en krachtig nummer dat ongetwijfeld een topper tijdens concerten zal zijn. You Should Know The Truth, dat erop volgt, is geheel anders en kan eerder indie of alternative genoemd worden, wat dat ook mag inhouden. In ieder geval klinkt de overgang na Traps heel natuurlijk. 

De daaropvolgende nummers laten de veelzijdigheid van Bloc Party en vooral van Okereke, horen. Deels melodieus, deels in zijn typische, wat scanderende stijl. Muzikaal zit het allemaal prima in elkaar, strakke drumpartijen (zoals we gewend zijn van Louise Bartle) en mooie gitaarriffs. 

Na het zesde nummer, The Girls Are Fighting, lijkt het album een andere weg in te slaan. Of Things Yet To Come is rustiger en veel meer poppy. En toch ook weer onmiskenbaar Bloc Party, met mooie gelaagde melodieën en goede zang van Okereke. Deze iets rustigere kant van de band kenden we al van het album Hymns. En hoewel de recensies daar niet onverdeeld positief over waren, zal het Bloc Party wel zijn bevallen, want deze songs zijn duidelijk een evolutie van Hymns. ‘Rustig’ is misschien niet helemaal het juiste woord, de energie is in alle nummers bijna tastbaar. 

Het tweede deel van Alpha Games heeft hierdoor een wat andere sfeer dan het eerste deel. Je kunt erover twisten of het een goede keuze van de producers Nick Launay en Adam Greenspan is, maar het werkt zeer zeker voor mij. 

En dan is daar het slotnummer The Peace Offering. De eenvoud van de melodie en de ietwat onderkoelde zang van Okereke beklemmen je direct. Na tweeënhalve minuut wordt er opgeschakeld, waarna naar een climax wordt toegewerkt: Bloc Party in optima forma.

Was Bloc Party op Hymns nog wat zoekende, op Alpha Games heeft de Londense band het juiste spoor weer gevonden. De nummers zijn energiek, gelaagd, hier en daar is een juiste hoeveelheid elektronica toegevoegd en het is bovenal afwisselend. Je hebt nooit het gevoel dat je het al eens hebt gehoord. Teruggrijpen op het oude heeft dus voor vernieuwing gezorgd. Knap gedaan!