Het is alweer een dinosaurus onder de alternatieve bands: Placebo. De band brak in 1996 door met hun debuutalbum Placebo en bracht daarna nog zes albums uit. Albums vol kenmerkende Placeboliedjes: catchy en vol emotie. Van melancholische ballads tot gruizige gitaarsongs. En altijd herkenbaar aan de licht zeurende (maar zeker niet storende) zangstem van frontman Brian Molko, een boegbeeld voor de androgyne medemens. De ongrijpbaarheid van deze frontman geeft de band altijd dat beetje extra mystiek. 

Door: Dinant Dorsthorst

Het gevaar met Placebo is echter dat eentonigheid de kop op kan steken. De nummers kennen vaak eenzelfde opbouw en de stem van Molko kent weinig variatie. Maar dat maakt ook meteen de herkenbaarheid. De nieuwe single Beautiful James was het album al vooruitgesneld na acht jaar afwezigheid. En meteen leek het alsof ze nooit weg waren geweest. En nu is er dus album nummer 8, Never Let Me Go. Een melodramatische titel die zo lekker past bij de muziek en teksten van Placebo. 

Het album start met de song Forever Chemicals. Een elektronisch intro leidt tot een slepend nummer en het woordje drugs komt al meteen in de eerste regel voorbij. We zijn er weer! De single Beautiful James volgt; een typische Placebo-song. Catchy, de bekende zang van Molko en een exploderend refrein met elektronisch randje. Het is weer gewoon goed en luistert lekker weg. De stijgende lijn wordt voortgezet met het daaropvolgende Hugz. Deze begint lekker agressief met puntige gitaren en dito zang. Door de chaotische sfeer van het nummer zie ik dit live zeker lekker gaan.

Ronald Klootwijk bezocht het intieme concert van Placebo in de Melkweg. Lees zijn verslag >

Het nummer Happy Birthday In The Sky is zo’n Placebonummer waar eigenlijk alles lekker samenkomt. Melodramatisch, catchy, van zacht naar hard en uitwaaierend in de refreinen. En dan aan het einde van het nummer nog een tandje erbij. Hier lusten we er meer van. The Prodigal is een opvallende song die met strijkers begint. En hoe verder het liedje vordert, des te meer zie je de zon in Molko’s hoofd schijnen. Ik krijg er bijna een songfestivalgevoel bij. 

De rest van het album gaat echter weer door zoals het begon. Try Better Next Time is weer zo’n typische meezinger (Alleen Molko komt weg met een zin als ‘Where fish can nibble at your feet’). Twin Demons is ook zeker niet verkeerd met een mooie climax. This Is What You Wanted doet de oren spitsen. Wat een mooi begin, maar vervolgens is het wachten op een climax die (helaas) niet komt.

Het nieuwe album van Placebo luistert dus lekker weg maar verwacht vooral meer van hetzelfde. Niet alle nummers zijn even sterk, maar de genoemde zijn zeker het beluisteren waard (Went Missing is er ook zo één). Ben je Placebofan, dan heb je hier na 8 jaar zeker weer zin in, ze hebben weer een prima album afgeleverd. Op naar de festivals met die band!