Tijdens eerdere edities van SXSW ontmoetten we vooral in het openbaar vervoer kleurrijke figuren. Het motel waar we verbleven, zat een busrit van 12 minuten buiten het centrum en zodra we iets tegen elkaar zeiden, was er altijd wel iemand die wilde weten welke taal we spraken. Dat leidde dan tot gesprekken over Denemarken (want dat ligt vlakbij Nederland), of over (onvermijdelijk natuurlijk) softdrugs. 

Op een middag zaten de programmeur van Left of the Dial en ik zwijgend in de bus voor ons uit te staren. Vlak voor we bij onze halte waren, kwam er een kleurrijk uitgedoste man met een versierde stok in zijn hand tegenover ons zitten die me onderzoekend aankeek. De programmeur drukte op het stopknopje en ging staan. Ik glimlachte vriendelijk naar de man en wilde ook gaan staan. De man pakte mijn hand vast en zei: ‘You need a new name! From this day forward, you will be known as Sunshine.’ Ik was niet per se op zoek naar een nieuwe naam, maar als het de taak van de man was om willekeurige mensen in een bus te hernoemen, vond ik het prima. Bovendien leek me Sunshine perfect passen bij mijn zonnige karakter, dus ik bedankte de man hartelijk. De programmeur knikte ook goedkeurend en keek verwachtingsvol naar de kleurrijk geklede man of hij ook iets hem paraat had, maar de deuren gingen open en we moesten uitstappen. Ik duwde de programmeur naar buiten en terwijl de bus wegreed, schreeuwde de programmeur tegen de gesloten deuren: ‘Bus-sjamaan, ik moet ook een nieuwe naam!’

Dit jaar hebben we een hotel in het centrum en alles zit op loop- of stepafstand, dus de kans dat we de bus-sjamaan nog een keer zullen ontmoeten, is helaas heel klein. Wie we dit jaar hebben ontmoet en of nu wel iedereen een nieuwe naam heeft gekregen, kun je hier zien: