Terwijl Giel nog altijd druk is met het mixen en masteren van onze mooie tracks en Joep oplopend ruzie aan het maken is met Photoshop voor onze hoes, hebben bassist Jan en ik ons opgeworpen ons te ontfermen over de inhoud van de booklet.

Wat hoort daar in te staan? Lyrics misschien? Nee. Te veel ruimte, en zo belangrijk en hoogdravend vind ik onze teksten niet. Ik ben allerminst een Nick Cave of Bruce Springsteen; onze teksten gaan over niet meer dan mysterieuze meisjes, oppervlakkige wereldproblematiek en koffie drinken met walvissen.

Dan blijft over: credits en bedankjes. Leuk om over na te denken! En, flink graven in het verleden! Ons albumprojectje strekt zich namelijk uit over een periode van tien jaar. In 2012 zetten we in een Leidse huiskamer onze eerste liedjes op tape. Toen nog met een elektronisch drumstel, wat je maar al te goed hoort: de crashes en rides klinken lekker blikkerig.

Dat drumstel werd toen nog niet bespeeld door onze huidige percussionist Joep, maar door Julien; Nogadips voor intimi. Nogadips, die ons vrij snel na die opname verliet om het avontuur op te zoeken in Brussel, schrijven we op voor het lijstje credits en bedankjes.

We hebben daarna ook nog de nodige bandleden zien verschijnen en vertrekken. Het Fleetwood Mac van de Leidse rommelbandjesscene, dat zijn wij – met iets minder drama. Want deed Mick het niet met Stevie, die het weer deed met Lindsey, die weer ging met Christine, die weer in de weer was met John? In elk geval, Kenneth, Anouk en Sunny verdienen ook alle credits.

Wie we ook niet mogen vergeten zijn Suzanne en Josefien, eenmalig bandlid bij een gig in rockcafé Lazarus. Het leek ons een goed idee de twee dames in te zetten als achtergrondzangeressen. Weken studeerden ze nauwgezet hun partijen en harmonieën in. En daar stonden ze dan, mooi complementair aan elkaar (en totaal niet aan onze slonzige outfits) onberispelijk uitgedost op het houten podium. Hemels en engelachtig zingend, maar onverstaanbaar voor het publiek, omdat hun geluid verzoop in overmatige drumdecibellen en knoertharde baslijnen.

Ik weet dat jullie destijds erg teleurgesteld waren, Suus en Josefien, en dat jullie – begrijpelijk – niet nog een keertje met ons het podium wilden delen. Alsnog: veel liefde en ook jullie bedankt!

Talloze muzikanten en bands maken muziek en dromen van iets meer dan de oefenruimte. Zo ook Chicks on Toast uit Leiden. De band staat op het punt een eerste album af te ronden. We volgen ze bij het opnemen, mixen, artwork verzorgen, track-volgorde bepalen, pressing en uiteindelijk de release met wie weet ook een release show. In deze onregelmatig verschijnende serie beschrijft zanger Maarten Mulder hoe ‘de Chicks’ deze fases allemaal beleven...