Milde paniek in de Snob-burelen: we kwamen er niet uit. “Te veel te leuk,“ zei de een. ”Niet te doen,” zei een ander. “Ik ben geen darling killer,” zei snob nummer drie. Kortom, de gemoederen liepen hoog op. Pragmatisch als wij graag denken te zijn kozen we uiteindelijk voor de weg van de uiteindelijk net zo veel weerstand: in plaats van twee, kozen we drie nummers. Laten we dus maar snel beginnen.

Door: Bert Toet

The Tall Ships – Radio Presets
Het was zo’n rommeltje op kantoor van de Snobs, dat geen van ons, struikelend over proppen pakpapier en strooizooi, had opgemerkt dat Radio Presets afkomstig is van een re-release ep met de pakkende titel Paint Lines On Your Glasses Look Up At The Stars And Play Them As Notes uit 2006.
Donders! Hoe heeft dat bij ons zo lang onder de radar kunnen blijven? En dat terwijl The Tall Ships hier een heel fijn, wat retro aandoend nummer brengt dat mij enigszins aan Nice Strong Arm doet denken. En dat is altijd goed. Bovendien bracht de band vorig jaar de hele fijne ep Griefer uit. En dat is een behoorlijke aanrader, die ik u niet wil onthouden.
Zonder de re-issue met de lange naam was Griefer vast ook aan mij voorbijgegaan. U hoort mij dus niet klagen over de rotzooi en zo komt alles toch nog goed.

Smirk – Lost Cities
Het is gewoon jaloersmakend, domweg even een repeterend drumcomputertje aanzetten en daar dan een pakkend en fijn stekelig nummer omheen bouwen. Alsof het niets is. Smirk kan dat, zoveel is duidelijk.
De laidback cool straalt van het hobbyproject van notoire L.A.-punker Nick Vicario af en het is alsof The Strokes eindelijk weer eens iets zinnigs te melden hebben. Zonder dat er sprake is van schaamteloos kopiëren overigens, maar zelfs al was dat zo, dan had ik het hem vergeven. Op het einde van Lost Cities voegt hij nog even een dubbellikker van een gitaarsolo in en klaar is Smirk. Zo doe je dat dus, verder nog vragen?

Bambara – Mythic Love
Deze noise-punkers uit New York zijn een gevalletje One To Watch. Met tours als voorprogramma van IDLES, Daughters en Girl Band in de achterzak lijken ze klaar om zelf in grote letters te worden afgedrukt.
Op Mythic Love blijkt zanger Reid Bateh een formidabele Nick Cave in huis te hebben en het nummer zou wat mij betreft niet misstaan op een soundtrack van een Lynchfilm. Is daarmee de toon gezet? Ja en nee, want op het vorig jaar verschenen album Stray blijkt Bambara nog veel meer in zijn mars te hebben. Bateh is een begenadigd verteller en de muziek van de band heeft zonder uitzondering iets viezigs, donkers en opwindends, zonder al te moeilijk in het gehoor te liggen.
Om de een of andere reden wist ik ineens weer dat ik nog ergens een oude plaat van Barry Adamson heb liggen. Adamson heeft ook met Nick Cave gewerkt en is medeverantwoordelijk voor de muziek bij de film Lost Highway. Oh ja, nou ja. Mooi toch, als op het eind de cirkel rond is? En dat met drie nummers.