Van alle zinloze vrijetijdsbestedingen is het stemmen op je hoogstpersoonlijke favoriete nummers voor de Top2000 waarschijnlijk de meest zinloze. Je kunt er immers een bitcoin onder verwedden dat Freddie c.s. de ‘lijst der lijsten’ weer zal aanvoeren, bismillah! nog an toe. Sinds 1999 wisten alleen Eagles (Hotel California, 2010 en 2014), John Lennon (Imagine, 2015) en – in een vlaag van chauvinisme – Boudewijn de Groot (Avond, 2005) en Danny Vera (Rollercoaster, 2020) Queen van de toppositie te verdringen. Het heeft er alle schijn van dat de gemiddelde, hardwerkende Nederlander oftewel zwelgt in nostalgie, oftewel zijn of haar oren omtrent 1978 naar de kringloop heeft gebracht, met de opmerking ‘hier, ik doe er toch niets meer mee, er wordt geen goede muziek meer gemaakt’.

Elk jaar zijn er dan tevens de meestal tot mislukken gedoemde pogingen om een ander geluid te laten horen, om een nummer te pushen dat iets minder grijsgedraaid is. Zo ijvert een vriend van me al een tijdje om Winning van The Sound in de lijst te krijgen. Dit jaar is er in en rond Heerlen een lobby gestart om Tuin der lusten in de vaart der volkeren op te stuwen, een Limburgstalig nummer van de onlangs helaas overleden en alom betreurde  cultuurpaus / DJ / ondernemer / nachtburgemeester Lex ‘auw banaan’ Nelissen. Een nobel streven, maar ook dit nummer zal het niet tot de Top2000 schoppen.

Het is even godvergeten saai als geruststellend dat – niet alleen op muzikaal gebied – de Nederlander steevast voor de relatief veilige middenweg kiest, alle schreeuwers op de flanken ten spijt. Bovendien hebben antivaxers en complotdenkers het uiteraard te gezellig in hun fabeltjesfuik om zich met zoiets banaals als een hitlijst bezig te houden. En uiteraard zitten Bill Gates en George Soros óók achter het succes van het jaarlijks op nummer één terugkerende Bohemian rhapsody, als onderdeel van The Great Reset, om ons allemaal tot makke schapen te maken die zich al ‘Scaramouche’ zingend en de fandango dansend naar de slachtbank laten leiden. 

Persoonlijk zal die hele Top2000 – en bij uitbreiding de Snob2000, de Lage Landenlijst en hoe de wildgroei aan lijsten ook moge heten – me aan m’n harige reet roesten. Wanneer ik de cynicus in mij echter tot de orde roep (Af! In je mand! Ga maar lekker naar die nieuwe post-punk sensatie van dat uit Inuit bestaande bandje uit Groenland luisteren, of die jazz meets krautrock meets gamelanmuziek-verzamelaar van bandjes uit Mongolië), dan valt me iets op dat zelfs mijn ijzige snobhartje verwarmt. Op Facebook heb ik talloze stemlijsten voorbij zien komen en dito commentaren daarop, suggesties, instemming, afgrijzen en ga zo maar door. De één begeeft zich weg van de platgetreden paden om zijn of haar exquise smaak te etaleren en een verder volstrekt kansloos lijstje te presenteren. Een ander zweert juist bij de klassiekers, met hier en daar een uitschieter. Weer een ander presenteert een totaal van de pot gerukt lijstje om de boel een beetje te stangen.

Wat al deze lijstjes met elkaar gemeen hebben – en tante Corona zal daar vast voor iets tussen zitten – is het verlangen om via muziek met andere liefhebbers te communiceren, om verbinding te zoeken. En dat is iets wat we in deze tijden – ongeacht de gigantische smaakverschillen – méér dan ooit nodig hebben, amigos da musica.

DJ 45Frank