Biffy Clyro is niet de eerste band dat een album uitbrengt waarbij gereflecteerd wordt op de inmiddels anderhalf jaar durende pandemie. En het zal zeker niet de laatste zijn. Misschien juist daardoor is The Myth of The Happily Ever After een van de beste albums van de band tot nu toe. De emotionele en krachtige teksten geven de, zoals gebruikelijk energieke sound, meer diepgang. De nummers gaan over het gevoel van onvermogen bij het niet optimaal kunnen functioneren als mens en als band. Maar met een duidelijke boodschap van hoop (oei, wat klinkt dat zwaar). Songtitels als Denier, Errors In The History of God en Existed zeggen eigenlijk al genoeg over de inhoud.

Door: Ronald Houtman

In het openingsnummer DumDum wordt dit gevoel meteen voor je voeten geworpen met teksten als ‘Nothing has changed, life couldn’t be better‘ en ‘I will ignore all of the bodies piled up at my door‘. DumDum is episch, zowel qua tekst als muzikaal. 

Dat de Schotse band zichzelf ook muzikaal veel vrijheid heeft gegeven op dit album, blijkt onder andere uit Separate Missions. Dit nummer klinkt meer poppy dan ik van ze gewend ben. Dat valt nog meer op doordat de twee voorgaande nummers typische Biffy Clyro nummers zijn: stevig en uptempo. 

Met Witch’s Cup doen ze weer gewoon waar ze goed in zijn: rustige en melodieuze coupletten en stevige, maar nog steeds melodieuze refreinen. In het geval van Witch’s Cup wordt dat trouwens een heerlijke meebruller tijdens concerten. Ook Holy Water is zo’n melodieus nummer, zij het weer iets meer binnen de gebaande paden voor het Schotse drietal. Met een ijzersterke tekst die extra mooi overkomt in het Schotse accent van Simon Neil.

Ook Haru Urara is een voorbeeld van de veelzijdigheid van de nummers op het album. En dus ook van Biffy Clyro. Het is bijna frivool luchtig. Met Existed zet de band een bijna ballad-achtig nummer neer, waarmee zij op een mooie manier naar het slot van het album toewerken. Dat slotnummer, Slurpy Slurpy Sleep Sleep, is een ode aan het belang van vriendschap en liefde. Iets wat voor veel mensen (dus ook voor de mannen van Biffy Clyro waarschijnlijk) belangrijk is geweest de afgelopen tijd.  

Met The Myth of The Happily Ever After doet Biffy Clyro waar ze goed in zijn: uiterst melodieuze rock maken. Maar ze hebben duidelijk meer creativiteit gelegd in dit album, wat bewezen wordt door een grotere variatie in nummers die duidelijk vanuit emotie zijn geschreven. Kortom, voor de fans zeer herkenbaar en voor de (nog) niet fans een prachtig album als eerste kennismaking met Biffy Clyro.