Hoewel in de Snob-o-Matic deze week een bovengemiddeld grote rol is weggelegd voor elektronisch experimenten, valt er ook voor de liefhebber van gitaar, of dat nou hard of zacht is, noisy of funky, weer veel te genieten. Ook wordt er weer genoeg op trommels geramd. Kortom, reden te meer om in de wereld van Snob-o-Matic te stappen. Nieuwsgierig? Hieronder lichten we twee nummers uit.

Door: Bert Toet 

moa moa – Coltan Candy 
Coltan Candy is op het eerste gehoor een lekker en slim in elkaar gezet alt-pop liedje dat uitnodigt tot meezingen. Als je je bij de tweede of derde keer al headboppend realiseert wat je eigenlijk aan het meezingen bent, val je in de eerste valkuil die Moa Moa voor je heeft gegraven.  
Het nummer gaat over het metaal Coltan dat een onmisbare grondstof is voor het fabriceren van allerlei ultramoderne elektronica, terwijl het op middeleeuwse wijze met de hand wordt gedolven en gezeefd door slecht behandelde arbeiders in door burgeroorlogen verscheurde Afrikaanse landen. Die zag je even niet aankomen.  
De tweede valkuil is de bandnaam zelf; MOA is een afkorting voor Minute Of Angle, een eenheid waarmee je in de wapenwereld kunt bepalen welke groepsgrootte een wapen effectief kan bestrijden. Weer wat geleerd waar je eigenlijk goed zonder kan.  
Toch, met al zijn hooks en grooves, de frivoliteit van de melodie en de knettergekke break met de geweldige zin “If you want to see your child again, please watch my powerpoint till the end,” kan je haast niet anders dan (inmiddels schuldbewust) glimlachen om het wrede gevoel van humor van deze band uit de stal van Speedy Wunderground . 

Oslo Tapes – Zenith 
Oslo Tapes dankt zijn naam aan een reis die zanger Marco Campitelli ondernam naar Noorwegen. Hij raakte dusdanig onder de indruk van het landschap dat hij er muziek van in zijn hoofd kreeg. Zeker met dat in gedachten laat het album Ør zich beluisteren als een fotoalbum, waarbij elk nummer een heel specifiek (sfeer)beeld oproept. De zang en een gevarieerd instrumentarium complementeren elkaar en zo wordt steeds, meestal uitgaand van een repeterend bas- of synthlijntje, een prachtig plaatje geschetst, ook al is dat in overwegend donkere tinten. 
Maar het is vooral de bij vlagen briljante percussie die de show steelt. Niet voor niets moet ik op meerdere momenten ineens aan Controlled Bleeding denken. Vergelijk albumafsluiter Obsession maar eens met diens Fodder Song bijvoorbeeld. Ondertussen is dit stukje meer een aanbeveling voor het hele album dan alleen voor het nummer Zenith. Je hebt nu eenmaal alle plaatjes nodig om je een compleet beeld te vormen. Zenith is een mooie apocalyptische snapshot, maar is wat deze snob betreft niet eens het hoogtepunt van het reisverslag van deze Italiaanse band.