Op Fall Off the Apex, de nieuwste langspeler van La Jungle, krijgt de luisteraar weer een onvervalste dosis extreem dansbare kraut voorgeschoteld. Wellicht geen nieuw recept voor deze Belgische band, maar daarom niet minder hypnotiserend en opzwepend. Voor de nieuwe luisteraar: de band klinkt als een soort drie keer zo snelle evolutie van bands als Battles en Holy Fuck. Dat klinkt als een ADHD-feestje en dat is het ook.

Waar de luisteraar op albumopener Aluminium River nog even rustig op psychedelische wijze welkom wordt geheten op het album, krijgt men op opvolgnummer Le Jour du Cobra meteen een flinke dosis La Jungle sound voorgeschoteld: een pulserende chaos van retesnelle synth- en gitaarriffs aangejaagd door beukende drums. Het heeft iets ritueels, ondanks het hoge tempo is het muziek die bij de luisteraar een ware trance weet op te roepen.

Kunnen we daar nog een stapje overheen? Ja hoor, met gemak. Op Du sang du singe hebben de gitaren nog een portie meer distortion en knallen de drums je nog net wat harder in je gezicht. Hyperitual volgt een vergelijkbaar recept, maar met net een tandje minder pit. Het eerste nummer op het album dat een ander recept volgt is Marimba, dat inzet op een veel lager tempo, en vanuit een funky basgitaarriff langzaam wordt opgebouwd op vloeiende wijze. Dat is best een verademing, na de explosie van energie op de eerste helft van het album. Marimba roept de vergelijking op met Duitse stijlgenoten Die Wilde Jagd.

Op Feu l’homme wordt het tempo direct weer opgeschroefd, maar worden de rituele synthlagen vervangen voor een portie keihard gitaargeweld. Ook lekker, maar wel wat minder hypnotiserend dan de rest van het album. Die hypnose komt gelukkig op het kwartier lange afsluitnummer van de plaat helemaal goed. The End the score zet net als Marimba in op een net wat lager tempo en is daarmee nog net wat hypnotiserender. Een trip van een nummer, dat doet verlangen naar kolkende mensenmassa’s in dampende festivaltenten en volgepropte podia.

Fall Off the Apex is geen nieuwe richting voor La Jungle, maar in alle eerlijkheid, er hoeft ook helemaal niets veranderd te worden aan hun heerlijke recept van rituele kraut. Een album dat op de bank thuis af en toe wat overweldigend kan zijn, maar des te meer doet verlangen naar een weerzien op het podium.