Nadat Alan Vega, avant garde muzikant, punklegende, kunstenaar en lid van het duo Suicide, in 2016 overleed, ontfermden vrienden zich over zijn archief vol onuitgebracht materiaal. Sacred Bones Records is nu van plan een serie albums uit te geven uit dat archief dat intussen lekker allitererend de Vega Vault is gaan heten. Nu ligt een eerste album in de winkel met materiaal dat Alan Vega in de periode 1995-1996 samen met zijn vrouw Liz Lamere opnam.

Door: Bart Hoogvliet

De plaat opent met de track Trinity. Het klinkt als de nachtmerrie die vaker terug kwam in je dromen toen je klein was en je verlamde van angst. Die sfeer wordt onder meer opgeroepen door schreeuwende stemmen op de achtergrond. Daar moet je maar net van houden. Het is behoorlijk absurd en theatraal. Maar ik houd daar wel van.

Ik ben blij om in het nummer Fist een beetje Suicide terug te horen. Het duo Martin Rev en Alan Vega maakten tot 2016 punk in allerlei vormen. Ze kregen nooit grote bekendheid, maar waren wel invloedrijk en inspireerden tijdgenoten. Repetitieve drums en de kenmerkende monotone vocals creëren die typische Suicide atmosfeer. De synths klinken juist vloeiend. Soms doet de intonatie in de zang van Vega aan Elvis denken, en dat leidt mij bij beluistering af. Zelfs een vergelijking met Clawboys Claw dringt zich op als Vega sommige woorden grommend aanzet. Fist is de sterkste track van het 8 nummers tellende album.

In Samurai wordt flink geëxperimenteerd met de sound. Stereo-delay en reverb voeren de boventoon. Op de voorgrond staat een bijna betoverend geluid van een synth dat op een mannenkoor lijkt, begeleid door een bouzouki-achtige gitaar. Ook in de tracks die volgen haalt Vega kunststukjes uit op synthesizers, nauwelijks hoorbaar omdat het opgaat in de geniale baslijnen.

Nike Soldier is uitgebracht als single. Het roept de vraag op of er een kritische boodschap verborgen ligt in dit nummer. Ik heb het er niet met zekerheid uit kunnen halen. Joost mag het weten. Maar Joost kan op deze track wél stampen met die Nikes.

Mutator eindigt met Breathe waarin golven van noise je meenemen naar een bijna Nick Cave-achtig encore. Een mooi besluit van deze verzameling van verloren parels uit de kluis van deze punklegende. Laten we hopen dat er nog meer in verborgen ligt.