In de muziekpers wordt al een tijdje gespeculeerd over de vraag of je de reünie van Dinosaur Jr. Niet de beste geslaagde uit de muzikale historie kunt noemen. De drie kibbelende heren lijken immers redelijk harmonieus samen te werken en hebben nu al vier platen op hun naam staan, sinds die fameuze breuk begin jaren negentig. En stuk voor stuk worden ze gerekend tot het beste materiaal van hun hand. De andere kant van de medaille is dat de muziekpers in interviews eigenlijk maar focust op één vraag: praten Lou Barlow en J. Mascis eigenlijk wel met elkaar? En Lou geeft dan een eerlijk en genuanceerd antwoord; dat ze via drummer Murph communiceren maar dat het op dit moment prima werkt en dat Lou accepteert dat J. de lijnen uitzet. In die nuance zit genoeg materiaal voor verschillende publicaties om tot grote frustratie van Barlow er één deel uit te lichten: J. En Lou praten niet met elkaar!

Zet Give a Glimpse of What Yer Not op, en je moet toch tot de conclusie komen dat, ongeacht hoe de twee beeldbepalende heren nu wel of niet communiceren, het in elk geval wél werkt. De vierde plaat sinds de reünie is misschien wel een van de beste uit de historie van Dinosaur Jr. Met, in tegenstelling tot voorganger I Bet On Sky, geen enkel zwak moment. Natuurlijk, het is allemaal weer meer van hetzelfde: smerig en melancholiek poppy tegelijk. En die rare zeurderige manier van zingen van J. Mascis is en blijft een ‘love it or leave it’. Maar wat een prachtige liedjes staan er weer op deze plaat. Be A Part is schaamteloos romantisch, Tiny een stuiterende opzwepende single om van te dromen (met prachtige videoclip met J.’s Hond Beefy in een snurkende hoofdrol) en in I Walk For Miles pakt de band zwaar groovend uit: alle bekende stijlen van de band komen een keer langs.

In interviews vertelt de band dat ze eigenlijk zonder materiaal de studio zijn ingewandeld. End at toen J. Het eerste liedje had geschreven, de sluizen wijd open gingen en het ene na het andere geniale liedje uit zijn vingers stroomde. En daar klinkt het ook naar: een songwriter in vorm én in een heerlijke flow. ook Lou Barlow draagt als gebruikelijk twee liedjes bij, en dat zijn prima songs zoals we die van hem kennen. Met name afsluiter Left/Right klinkt als een nummer dat zo op een solo-album van hem had kunnen staan, met de gitaren van J. nu eens op de achtergrond en een belangrijke rol voor de favoriete bassynth van Barlow. De nummers van Mascis zijn minutieus gearrangeerd en klinken stevig en passend smerig. Met uiteraard voldoende ruimte voor zijn scheurende solo’s: bij elkaar mogen we er bij elkaar opgeteld ruim zes minuten naar luisteren op deze plaat. Hij heeft zich dus eens ingehouden en houdt ze compact en in dienst van het liedje. En verdomd: de baspartijen van Barlow zijn nu eens niet verzopen in de mix maar doorgaans goed te onderscheiden.

De liefhebbers weten genoeg. Give a Glimpse of What Yer Not is er een om blind te kopen en eindeloos van te genieten. En laat de discussie of dit dan het beste album ooit is van dit drietal maar beginnen.