Moisturizer, de ‘moeilijke tweede’ van Wet Leg, klinkt er helemaal niet naar dat het ze moeite heeft gekost weer een serie indiehitjes te schrijven. Enerzijds is dat bewonderenswaardig – je zal de gave maar hebben om nummers uit je mouw te schudden die elke indiedansvloer in beweging brengen – anderzijds wordt de contour van de formule-pop van de band steeds meer zichtbaar. En dat laatste gaat ze, als een wilde koerswijziging of een Wet-Leg-In-Utero uitblijft, toch een keertje opbreken. Is het een slim uitgedacht product a la The Monkees?

Misschien verdienen ze toch het voordeel van de twijfel. En dat baseren we op het verhaal dat de ronde doet over hoe dit album tot stand is gekomen. In 2024 sloot de vijfkoppige band uit Isle of Wight zich op in een slaperig kunstplaatsje in Engeland. Daar zijn ze in alle rust gaan schrijven, met elkaar. Alle vijf de bandleden hebben dus credits als auteur van de liedjes. Oprichters Rhian Teasdale en Hester Chambers vertellen dat ze er nachtenlang horrorfilms hebben gekeken en langzaam maar zeker in een gelijkgestemde sfeer belandden waarin ze bijna spelenderwijs liedjes zijn gaan maken die aan één criterium moesten voldoen: lekker om live te spelen. Dat klinkt allemaal aanbevelingswaardig en allerminst commercieel berekend.

Welnu, je kunt je er wat bij voorstellen dat het leuk spelen is in die band, als je deze plaat beluistert. Het is allemaal swingend, lekker dansbaar, met pakkende refreintjes die je snel meebrult, en toch ook grappig om naar te luisteren, met die soms gepeperde teksten. Wet Leg slaagt er dus weer in een prima popplaat te maken, die bovendien weer lekker vet klinkt dankzij de productie van Dan Carey. Maar is het omdat het niet meer nieuw is, dat het toch allemaal overkomt als ‘net iets minder’? Moeilijk de vinger op te leggen, maar het geeft niet direct het gevoel dat dit een nieuwe popklassieker is die je in huis móét halen. Het is als The Wombats: één fantastische plaat vol hits die vers ruiken, maar daarna helaas nooit meer die hoogte halen. Ook de visuele koerswijziging – Rhian Teasdale ziet er nu uit alsof de onschuld is verloren aan een groep zombies uit de films die ze bekeken tijdens het schrijven – helpt dan niet: een nieuwe verpakking verandert het product niet.

Laat allemaal onverlet dat Moisturizer een album is met, naast de tot nu toe uitgebrachte singles, puike liedjes als Mangetout, Pokemon – dat eruit springt met een totaal andere, meer gladde sound – en de Robin Kester-achtige ballade 11:21. Het slikt allemaal heerlijk moeiteloos weg, en is daarom een leuke soundtrack voor een zweterige zomer.