In een wereld waarin ‘do-gooder’ een scheldwoord is, waarin hulp aan anderen strafbaar wordt gemaakt – laat je niet misleiden; zo staat het in die wet – waarin handelen naar het meest beestachtige egoïstische in de mens de geaccepteerde norm wordt, waarin politici verzet tegen democratisch genomen besluiten legitimeren, waarin staren, vernederen en de spot drijven met iedereen die afwijkt normaal wordt, daarin klinkt een strijdkreet, klinkt onverzettelijkheid, klinkt een stem van hoop. Ja hoor, het is even wennen aan die nieuwe, zwaarder klinkende stem. Kae Tempest ontroert met die stem nog even hard, met die boodschap van liefde en mededogen. Misschien dit keer wat harder in de woorden, meer confronterend. Geboren uit onverzettelijkheid, ongetwijfeld, harder terug duwend, tegen de stroom in. Deze keer rollen hierbij geen tranen van geluk om de gemeenschapszin die de woorden uitstralen, maar van verdriet, uit ongeloof.

Nee hoor, zo lang is het niet geleden dat alles dat afweek genadeloos werd opgepakt, kaal geschoren, vermoord. Dat er nu generaties opgroeien die zulke verhalen niet meer uit eerste hand kunnen horen, maakt de boodschap van Kae Tempest des te waardevoller, des te treffender, ook al bereikt het een groeiend aantal dove oren. Want het klinkt zo ongeloofwaardig hè, dat het ooit zo ver kan komen.

Self Titled van Kae Tempest is opnieuw een testament van hoop, een strijdkreet. Met grote gebaren, indrukwekkende flows, vernietigende verhalen en getuigenissen van een mens die de eigen indentiteit vindt en wiens reis we nu al platen lang op de voet kunnen volgen. Kon ik nu maar het optimisme delen dat er een tijd komt dat ze voor Kae Tempest en gelijken een standbeeld oprichten.