Alleen die stem al! Kim Deal is terug in Rotterdam. Ze informeert of haar negen (!) bandleden er al wel eens geweest zijn, maar vangt bot. “Ik wel,” vertelt ze, en even later zal ze erbij zeggen dat ze het altijd leuk vindt om in deze stad te zijn: “Exciting.” Nou ja, ze zal vast iets aardigs willen zeggen in elke stad die Deal aandoet tijdens de tour waarmee ze haar vorig jaar verschenen soloalbum onder de aandacht brengt. Die plaat, Nobody Loves You More, kreeg lof van MuziScene, en dat album wordt vanavond in de Rotterdamse Schouwburg letterlijk en figuurlijk van a tot z gespeeld. Zelfs het instrumentaaltje Bats In The Afternoon Sky wordt nauwgezet gereproduceerd. En om dat mogelijk te maken, heb je een uit de kluiten gewassen band nodig. Zonder al die mensschappen, zelfs met blazers en een strijkduo, wordt het wat lastig om dat solowerk goed uit de verf te laten komen.

Foto’s: Guus van der Aa / @Picsbygustav

Zo vliegt het eerste deel van het concert voorbij en varieert de sfeer van opwindend – met werkelijk sublieme vertolkingen van juist de tegendraadse nummers Chrystal Breath, Big Ben Beat en het meer typisch Kim Deal-liedje Disobedience – tot ietwat braaf tot slaapverwekkend, vooral als de laatste drie rustige nummers van de plaat een dip in de aandacht veroorzaken. Tegelijk is het toch niet zo dat alle rustige liedjes op de soloplaat van Deal de aandacht doen verslappen. Are You Mine? bijvoorbeeld is dan weer een hartveroverend wiegenliedje.

In je fantasie verwacht je op weg naar het concert Deal tegen te komen in een straatje achter het theater, geleund tegen een muur, sigaret in een mondhoek. In werkelijkheid zijn er de afgelopen jaren wat plooien gladgestreken. Hier staat een nette, goed geklede muzikant op het podium, die ver af lijkt te staan van het ongepolijste origineel waar zoveel oude grijze koppen in het publiek nostalgisch aan terugdenken. Je zag het al op de hoes van die soloplaat: alsof ze is geretoucheerd. Die oude versie van Kim Deal komt meer aan bod in het tweede deel van de goed anderhalf uur durende set. En het moet toch gezegd: dat oudere materiaal, onder andere van The Breeders, is toch net wat snediger en puntiger, heeft meer vuur in zich dan een groot deel van de liedjes van het soloalbum. Je schrikt weer wakker als Safari wordt ingezet, het is genieten van No Aloha. Al heeft Deal ook onder die naam tammer werk geproduceerd, zoals we vanavond horen met Drivin’ On 9, en ook andersom geldt: sololiedje Biker Gone pakt geweldig lekker uit dankzij die mooie krautachtige spanningsopbouw. Een deel van dat oude werk krijgt vanavond een nieuw arrangement waarbij de negen muzikanten rond Deal heen worden ingezet. Die Deal-Big Band geeft deze avond toch extra cachet.

Zo vliegt het in Rotterdam heen en weer tussen braaf en opwindend. Wat deze avond maakt en uittilt boven een gezapig concert van een orkestje, is de onhandige charme van Deal. Ze slaagt erin in één beweging met haar gitaar haar zangmicrofoon knock-out te slaan – die moet ze het volgende nummer al zingend met haar kin weer op z’n plek proberen te krijgen – en haar neus te stoten aan een andere microfoon. “Oh nee, hier gebruik ik geen distortion; haha, ik zie de anderen denken ‘ja, duh’.” En elke keer als er gestemd moet worden, lijkt het alsof ze dat voor het eerst doet en steevast de knoppen eerst de verkeerde kant op draait. Gebeurt dat, dan volgt een brede verontschuldigende glimlach naar de andere muzikanten, die telkens als een schoolklasje netjes geduldig wachten tot Kim er weer klaar voor is. “Oh sorry, ik heb een fout knopje aangeraakt op de versterker.” Een foutloos concert zit er bij Deal niet in, dat weten we toch wel? Maar wie maalt daarom. Als Big Ben Beat gespeeld moet worden, lijkt ze de weg kwijt: wat ze moet doen, hoe het gespeeld wordt en met welk instrument. Ze mist bijna een paar inzetten op haar gitaar in dat complexe nummer, momenten die haar compleet lijken te verrassen. Chaos, en dat is toch ook een essentieel deel van wat de muziek van Deal zo bijzonder maakt en op momenten ronduit aangrijpend. Zo wordt die uitvoering van dat korzelige nummer ondanks alles toch een hoogtepuntje.

Deal straalt en heeft plezier in wat ze doet – die brede glimlach verdwijnt geen moment van haar gezicht. En wij kijken als vanouds verliefd toe. Enthousiast ontvangt het Rotterdamse publiek populaire klassiekers als Gigantic en Cannonball – als kers op de taart van, toch, een memorabel concert. Om alleen al die stem weer eens live te kunnen horen in Rotterdam; dat is eigenlijk genoeg.

Dit speelde Kim Deal in Rotterdam