‘So you move from Camden out to Hackney, & you stress about wrinkles instead of acne.’ Pulp is terug na bijna 25 jaar – en hoe. Met More. pakken ze de draad op in het hier en nu. Ze spoelen de tijd niet geforceerd terug. Ze zijn ouder, wijzer misschien – of misschien wel niet.

Laat ik het deze keer dicht bij mijzelf houden: ik ben nooit van Pulp geweest, evenmin van Oasis of Blur. Die britpop-hype vond ik vooral aanstellerig. Ik verdiepte me liever in de Amerikaanse hardcore- en punkrockscene. Maar ook ik ben een paar jaartjes ouder, en die fase weer voorbij. En More. verrast me – misschien wel omdat ik nu eindelijk de tijd neem om eens rustig te luisteren naar wat Jarvis Cocker mij te vertellen heeft.

En ook anders dan anders: terwijl ik een muziekconsument ben die de teksten meestal maar met moeite kan ontwaren, trekken hier de teksten me direct over de streep. More. portretteert een generatie die met gezonde zelfspot terugkijkt. Een beetje cynisch op momenten ook, bijvoorbeeld als het om liefde gaat: ‘How could I know? That love turns into background noise, like this ringing in my ears, like the buzzing of a fridge.’ Maar Cocker ontroert ook, als hij fluisterend vertelt over hoe hij zijn liefde voor het eerst zag op een farmers market. Dat terugkijken spreekt mij aan – als levensfasegenoot.

Muzikaal schiet het album alle kanten op. De sfeer past bij de teksten: zwoel in My Sex, of op een Hot Chip-groove in de montere opener Spike Island. Maar van A tot Z klinkt het geweldig, en is het fijn luisteren naar de goed verstaanbare teksten van Cocker, die op dit album de rol van verteller op zich neemt. Heerlijke, eerlijke comeback.