Het belooft een warme dag te worden. Het is stralend weer en dit lokt al vroeg vele festivalbezoekers naar de weide. Terecht, want de organisatie heeft weer flink zijn best gedaan om een mooi programma op te stellen. Zo kan je stevige gitaren verwachten, maar is komt ook de elektronicaliefhebber voldoende aan zijn trekken. Dat het een het ander niet uitsluit, bleek gisteren al. Vandaag pakt Vestrock de draad onvermoeid weer op. MuziScene dompelt zich net als gisteren weer met liefde onder in het overweldigende aanbod.

Tekst: Theo Stepper Foto’s: Harrij Stekel en Vestrock (VR)

Het is vroeg in de middag als de eerste bands aantreden om de tweede festivaldag te openen. Een daarvan is het uit Zeeland afkomstige GrainBait. Het trio combineert moeiteloos bluesrock, hardrock en grunge. In een interview van Omroep Zeeland met zanger-gitarist Chris van Boven naar aanleiding van het winnen van de finale van T-strijd, de muziekcompetitie in Gebouw T in Bergen op Zoom, las ik dat dit min of meer uit nood is geboren. Van Boven is van huis uit geen gitarist, waardoor hij zich beperkt tot het spelen in open D-akkoord. Daardoor krijgen de nummers van GrainBait vanzelf iets bluesy, terwijl ze toch ook duidelijk geworteld zijn in stoner en hardrock. De weinige vroege vogels in het publiek zijn echter duidelijk niet voor niets hun bed uitgerold. Grainbait trakteert hen, ondanks een keelontsteking bij Van Boven, op een stevig optreden, waardoor de laatste korreltjes slaapzand vanzelf worden weggeblazen.

Hoewel de nummers elk een eigen geluid hebben, meen ik invloeden te horen van Volbeat, bijvoorbeeld tijdens The Machine, en klinken nummers als Electric Lady als een knappe blend van Black Sabbath en Led Zeppelin. Grainbait sluit zijn gevarieerde set na een gedwongen gitarenwissel met die twee nummers af en bewaart daarmee wat mij betreft best for last, wat niet weg neemt dat het drietal meer mooie dingen in het vat heeft zitten. Neem de nog op te nemen badass single World Gone To Shit, die over een slordige twee weken gepland is om te verschijnen. Vestrock heeft de primeur!

We blijven in Zeeland, dat wil zeggen bij Zeeuwse bands, want Tarzan & The Beachwaiters komt uit Walcheren. Hoewel het hier ook een trio betreft, houdt de vergelijking hier wel op. Het eerste dat opvalt is dat de drie muzikanten ervoor hebben gekozen om een humoristische draai te geven aan hun teksten die zijn gebaseerd op hun ervaring als strandwachten. Het speelplezier spat van het podium en dat werkt aanstekelijk. Dankzij stevige riffs en gitaarsolo’s, valt er niets aan te merken op dit optreden. Sterker nog, de voormalige life guards zorgen met hun aan hardcore en punk gelieerde geluid voor een formidabele alternatieve surf vibe.

We houden de rode draad van stevige muziek door trio’s nog even vast, want op het hoofdpodium is het de beurt aan de Vlaamse sloopkogel Ramkot. Reeds twee keer eerder stonden de Gentenaren op Vestrock, maar niet eerder hadden zij twee albums op zak. Terecht dus dat zij deze keer de weide bij de main stage onveilig mogen maken. En dat doen ze met graagte. Daarmee bewijzen de broers Tim en Tom Leyman en hun ‘brother from another mother‘ Hannes Cuyvers dat rocken en dansen elkaar niet in de weg hoeven te zitten. Maar Ramkot verbaast in eerste instantie vriend en vijand door met een gitaarloos piano-intro te starten. Het zal ermee te maken hebben dat op het album Rosa dat vorig jaar uitkwam, ook wat rustigere nummers staan. Veel van de gespeelde nummers zijn logischerwijs van het laatste album met I Think I’ve Gone Slowly Insane  halverwege de toch al stevig set, als ramhard en zeer indrukwekkend hoogtepunt.  Ramkot brengt in hoog tempo een diverse set met daarin ruimte voor zowel oude (o.a. Red, Am I Alright Now, Don’t Drop Down en One More) als nieuwe nummers. En zo schieten we heen en weer tussen 2024 en 2021, waarbij de band recht doet aan zijn oeuvre, al vind ik het opvallend en jammer dat Fever, toch een ideale song voor op een festivalweide, ontbreekt.

Van geheel andere orde is Pete & Bas. Wie de zeventigers op straat tegenkomt kan onmogelijk vermoeden dat de bejaarde Britten succesvolle rappers zijn. Dat beide heren hun stylo vocaal goed beheersen, blijkt uit hun vermakelijke maar misschien iets te lange optreden op Vestrock. Muzikaal valt er niets op aan te merken, want de beats zijn vet en de raps flowen uitstekend, maar  het oog wil ook wat en wellicht heeft het te maken met hun leeftijd, maar qua podium performance schiet het duo te kort om tot het einde van de show onverkort te boeien.

Dat kan niet worden gezegd van de Britse/Nieuw-Zeelandse band The Veils, onder leiding van frontman Finn Andrews, want dit optreden had van mij twee keer zo lang mogen duren. Natuurlijk staat de band, van wie dit jaar het zevende studio-album uitkwam, op de main stage. Zo’n twintig jaar geleden draaide ik zijn tweede album Nux Vomica grijs. Helaas vandaag geen Calliope, maar wel Not Yet, A Birthday Present en als kers op de taart, slotnummer van dit optreden, het fenomenale titelnummer van Nux Vomica. Dat The Veils met het dit jaar uitgekomen Asphodels meer ingetogen werk brengt mag niet verrassend zijn. Dat niet iedereen op Vestrock zich op dit moment kan vinden in de luistermuziek is echter jammer, want daardoor verstoren de door piano gedragen nummers menig gesprek.

Door naar Nederlands best bewaarde geheim. Tot voor kort had de band één nummer op Spotify staan, maar speelde ook toen al zalen plat. Conclusie van 3Voor12 naar aanleiding van het optreden op Noorderslag dit jaar: steengoed. Deze band moet ieder Nederlands festival willen hebben. Welnu, dat is de organisatie van Vestrock gelukt. Gisteren kwam er nog een single uit, en uiteraard ontbreekt Red Flag Magician vandaag niet. Maar de indie-rockers uit Amsterdam gooien sowieso hoge ogen met het elftal nummers (inclusief Rihannacover Shut Up And Drive) dat ze voor Vestrock hebben  opgesteld, maar dat is niet zo raar natuurlijk voor een band die reeds vorig jaar doorbrak in het festivalcircuit. Toch ben ik opgelucht dat het viertal zich hier vandaag ook overduidelijk thuis voelt. Over wie we het hebben, over Hiqpy natuurlijk.

Zangeres Abir Hamam laat horen dat ze ook live over een magnifieke stem beschikt. En hoewel de nummers aan de ene kant dromerig zijn, heeft die dromerigheid live een bijzonder scherp randje, waardoor de band een balanceeract tussen pop en indierock lijkt uit te voeren. Laten we het indiepop noemen, al is dat alleen houdbaar zolang gitarist Victor Ter Veld het arrangement niet te veel inkleurt met vette riffs en het geheel een grunge-achtige vibe krijgt. Schitterend!

Dat een duo net zo goed de voetjes van de vloer weet te krijgen als een volledige band, weten we natuurlijk al langer. Getdown Services is wat dat betreft geen uitzondering. Ben Sadler en Josh Law hebben duidelijk een zwak voor grooves, zodat hun mix van postpunk, new wave, krautrock, disco en electro op de een of andere manier altijd wel dansbaar is. In feite heeft elk nummer altijd een rock- of disco-inslag. Dat de humoristische teksten worden gespit met een typisch Brits accent is, voor wie daar gevoelig voor is, een lust voor het oor. Soms doet het duo denken aan LCD Soundsystem, soms zijn er gelijkenissen met Sleaford Mods, maar geen moment komt het onecht over. Met Britse humor doet de band volop beroep op publiekparticipatie en dat blijkt hard werken. Maar wie denkt  dat het bijltje erbij neergooit omdat het publiek te stug is, komt van een koude kermis thuis. De twee gooien er dan gewoon een schepje bovenop en krijgt zo uiteindelijk met ‘klassiekers’ als Crisps, Get Back Jamie en meer recent Caesar en Dog Dribble (met heerlijke gitaarsolo) het publiek volledig mee. Dat er volgende week een nieuwe ep, Primordial Slot Machine, uitkomt, is na dit optreden een gebeurtenis om echt naar uit te kijken.

En dan is het tijd voor de eerste headliner van vanavond. Kensington mag gezien zijn staat van dienst als echte publiekstrekker worden gekenmerkt. De band uit Utrecht werd in 2005 opgericht en blaast dit jaar dus de 20 kaarsje uit. Nadat in 2022 afscheid werd genomen van frontman Eloi Youssef, was de toekomst enige tijd ongewis. Het moet voor fans een opluchting zijn geweest dat de band begin dit jaar aankondigde dat hij met zanger/gitarist Jason Dowd een doorstart maakt. Vestrock was er als de kippen bij om de band aan het affiche toe te voegen. Natuurlijk mag vanavond de dit jaar uitgebrachte single Little By Little niet ontbreken in een set, die verder natuurlijk een soort best of Kensington is. En dat is natuurlijk spekkie naar het bekkie van de massaal toegestroomde fans, die met eigen ogen kunnen zien, dat de band in Dowd een uitstekende vervanger van Youssef heeft gevonden en dat Kensington ogenschijnlijk klaar is voor de volgende 20 jaar. Halverwege de set kondigt Kensington aan ‘even een momentje te willen pakken’ en de band draagt het nummer Uncharted op aan Dylan, die blijkbaar is overleden, waarna dit nummer op zijn uitvaart is gedraaid. Het levert een stemmig applaus zowel na de aankondiging en aan het eind van het nummer op. Ik vrees dat een aantal mensen het niet heeft drooggehouden. Respect voor Kensington voor dit gebaar.

Tijd voor iets luchtigers. Nou ja, hoe luchtig de rave-achtige Hete Brij van het uit Nijmegen afkomstige trio Kaboutertje Putlucht is, kun je je afvragen. De beats zijn lomp, bijna op het kinderlijk eenvoudige af en het optreden van het trio is ronduit vuig, alsof de muziek alleen niet ontregelend genoeg is. U begrijpt, dit optreden is precies wat ik nodig had. In hoog tempo komen alle hits, waaronder recente single Broodjeszaak, met de briljante openingszin “Hé meisje, hoe wil jij je eites?” voorbij.

Voor wie houdt van visueel en muzikaal spektakel is het optreden van de tweede headliner natuurlijk een absolute must. Ik aanschouw het begin van het optreden van de symfonische metalband Within Temptation vanuit de verte, omdat ik even later het optreden van Marathon niet wil missen. Onder aanvoering van Sharon den Adel, pakt de zeskoppige band van acquit stevig uit. Het is wel duidelijk dat ik enig spektakel zal missen, het zij zo.

Ondanks de vurige headliner is de De Kapel tot de nok toe gevuld met fans van de Amsterdamse postpunkers Marathon. Hoewel op papier een trio, treedt de band live aan als vijftal. Dat ik de band nog geen maand geleden op Bevrijdingsdag zag in Deventer, maakt dat de lat hoog ligt, maar Marathon overtreft mijn verwachtingen vandaag in tienvoud.  Dat het recept (de setlist) grotendeels hetzelfde is, maakt niets uit. Top, dat de band zo lekker meandert tussen oude en nieuwe nummers. Zo opent hij ook vanavond met Out of Depth van het recent verschenen album Fading Image, om daarna door te pakken met Mosquitoes & Flies en Tired van de titelloze debuut-ep. Ook de twee singles, Fire en Mind, die niet op het album zijn uitgekomen, ontbreken niet tijdens dit snoeiharde optreden, al moeten we dan wel geduld hebben tot het einde.

Maar dat is allesbehalve een straf want Marathon heeft er duidelijk heel veel zin in vanavond. Of dat komt door de achternaam van drummer Lennart van Hulst, zullen we nooit te weten komen, maar hij stuwt het tempo naar ongekende hoogte. De band is van meet af aan ontketend en lijkt door zijn setlist te sprinten. Alleen met het diep in shoegaze gewortelde Shadow Raised A Star waarmee ze zowel een soort van dromerige als intense sfeer weten te creëren, nemen ze vlak voor het eind van het concert even gas terug. De energie is gedurende het hele optreden echter enorm en hoewel het er soms op lijkt dat de bandleden tegen elkaar racen, halen ze toch elke keer keurig gelijktijdig de finish. Ondertussen vliegt het optreden voorbij als een op hol geslagen uurwerk, zodat ik mij na afloop zowaar enigszins jetlagged voel, maar dat kan ook liggen aan de voorbije fantastische festivaldagen..

Slotvuurwerk (VR)