Laat op de avond zat ik op een terras in Brighton te praten toen er een gedrongen Engelse jongen met stekeltjes en een windjack ongevraagd naast me kwam zitten. Zonder verdere introductie begon hij over zijn werk te vertellen. Hij was een soort reisagent voor artiesten en hij was de hele dag bezig met vliegtuigen en hotelkamers regelen. 

Ik zei – voor mijn doen best vriendelijk – dat me dat een leuke baan leek, maar hij reageerde nors. Wat wist ik er nou van? Ik zou vast ook wel in de muziekindustrie werken, want dat deed iedereen die op dat moment in Brighton was, maar hij had dus allemaal hotels geboekt, en kreeg hij daar waardering voor? Nee. 

Normaal gesproken heb ik weinig geduld met mensen die me afsnauwen, maar ik was lichtelijk gefascineerd. Niet door zijn baan, maar waarom zou je zomaar bij een willekeurige tafel aanschuiven om over je werk te klagen? 

Ik moest naar de wc en omdat ik dan toch langs de bar zou komen, vroeg ik of ik iets voor hem mee kon nemen. Hij wilde wel een shotje. Maakte niet uit wat. 

Ik liep naar binnen en door het raam zag ik hem moedeloos voor zich uit staren. 

Het shotje dat ik voor hem neerzette, sloeg hij zonder wat te zeggen achterover. Mijn gezelschap wees hem erop dat dat vreselijk onbeleefd was en dat hij toch op z’n minst dank je wel kon zeggen. Verstoord bromde hij wat vage excuses. 

Het werd tijd om verder te gaan, maar ik wilde toch nog een poging wagen om uit te vinden wat er met de jongen aan de hand was. 

Je kunt maar beter zo duidelijk mogelijk zijn, dus ik voeg hem waarom hij zo ongelooflijk irritant tegen me deed.

Hij barstte meteen los. 

Al sinds de middelbare school was hij verliefd geweest op een meisje. Ze had hem toen te dik en te oninteressant gevonden om zijn liefde te beantwoorden. Hij was gaan studeren en zij was in de muziekindustrie terechtgekomen. Af en toe kwam hij haar tegen en hij bleef onverminderd verliefd. Zo erg, dat hij besloot af te vallen en ook een baan in de muziekindustrie te vinden. Twee jaar lang had hij keihard gewerkt en het was gelukt. Hij was 20 kilo kwijtgeraakt en via allerlei rotbaantjes was hij opgeklommen tot travelmanager van bekende acts. Ze moest hem nu wel leuk vinden. 

Die avond was hij haar tegengekomen in een hotel om de hoek. Het kon niet meer misgaan. Maar toen hij haar de liefde verklaarde, had ze gezegd dat ze hem nog steeds niet op die manier zag. Meer als een goede vriend. 

Zijn wereld was ingestort en hij was het hotel uit gevlucht. Hoe hij precies bij ons aan tafel was beland, wist hij niet meer, maar het speet hem enorm dat hij zo onaardig had gedaan. 

Ik heb zijn hand gepakt en gezegd dat het tijd werd om haar los te laten. Waar ik dat vandaan haalde, weet ik ook niet. Ik zal het weleens bij Dr. Phil hebben gezien of zo.

Hij knikte. 

‘Ik ben afgevallen en ik heb een interessante baan.’

‘Precies.’

‘Er is vast ergens iemand die me wel wil.’

‘Dat denk ik ook.’

Hij bedankte me, stond op en liep het terras af. De hele ontmoeting had amper tien minuten geduurd. 

Zo snel heb ik Dr. Phil nog nooit een probleem zien oplossen.

Minke Weeda