Is het de eigenaardige imprint van een artiest die op jeugdige leeftijd opgroeit op een andere plek dan waar die is geboren, wat muziek zo fascinerend kan maken? Sophia Kennedy is geboren in Baltimore, maar verhuisde al op vijfjarige leeftijd naar Duitsland. Thuis spraken ze Engels, maar op school maakte ze zich de Duitse taal eigen. Nu werkt ze vanuit Hamburg en Berlijn, en keert ze zo nu en dan terug naar haar geboorteland.

Sophia Kennedy leerden we in 2021 kennen bij het uitkomen van haar tweede album Monsters. Een album dat om meerdere redenen innemend is: ze dubbelt haar zang op zo’n manier dat het doet denken aan TV On The Radio, haar muziek is elektronisch en ritmisch sterk, de nummers zijn pakkend melodieus. Stuk voor stuk geen kenmerken die een album per se boven het gemiddelde doen uitsteken. Maar door de creatieve manier van componeren en arrangeren – een product van haar herkomst? – bouwt ze haar nummers zo op dat het toch ongewoon klinkt, een beetje anders dan anders, een beetje gek. Die mix van verrassing en aantrekkelijkheid maakte Monsters tot een album dat hier is grijsgedraaid.

Daarom is Squeeze gretig beluisterd, al volgde aanvankelijk enige teleurstelling. Het nieuwe album is minimalistischer opgezet en klinkt vooral ‘moeilijker’. Het duurt echt even voordat het nieuwe werk van Kennedy herkenningspunten in je brein begint te planten. Maar als dat eenmaal gebeurt, komt het uiteindelijk goed binnen: de definitie van een echte groeier die wat inspanning vergt om te gaan waarderen.

Toegangspoorten tot het album zijn enkele wat meer toegankelijke nummers, zoals Runner en Imaginary Friend, die een sterke melodie herbergen. Maar ook afsluiter Hot Match – een van de wat ruiger klinkende nummers – werkt zich snel naar binnen. Heb je die eenmaal te pakken, dan volgt de rest vanzelf en worden aanvankelijk onneembare obstakels plots prachtige liedjes. Rodeo bijvoorbeeld, waarin zij haar stem nu eens niet vervormd dubbelt. Of Oakwood 21, een liedje dat zo uit een Duitse nachtclub in de jaren twintig lijkt te komen wandelen, en Closing Time, een klassieke ballade met pianobegeleiding.

Sophia Kennedy slaagt er opnieuw in een fascinerend album te maken waar je even je tanden in moet zetten, maar dat je vervolgens ruimschoots beloont met een werk dat steeds weer op je draaitafel terugkeert. Meer divers, en nog uitdagender dan de voorganger.