Het komt toch even in het gesprek langs: het weekeinde is amper achter de rug en daar staan we weer met een drankje in de hand te kijken naar twee uitstekende bands. Op een maandagavond. Het voelt wat eigenaardig en goed tegelijk. Dit is Rotterdam en dus kan het. Deze avond dankzij concertorganisator Renée.

‘Jullie gaan verwend worden’, zegt zanger-gitarist van Naive Set Mikey Casalaina verwachtingsvol tegen de enkele tientallen die het podium Mono hebben weten te vinden, verwijzend naar de band uit Canadees Nova Scotia voor wie ze vanavond opwarmen. En hij kan het weten, want hij heeft ze recent nog gezien. Casalaina speelt met zijn band – die je toch al jaren mag rekenen tot de top van de jangle pop in ons land – een set met een mengeling van nieuw en oud werk. In het najaar van 2024 verscheen hun nieuwste album In Air Quotes waarmee de groep een stapje zette naar net iets minder lo-fi klinkende en net iets toegankelijker werk. Van dat album komt bijvoorbeeld American Flag langs; een pakkende song op een aanstekelijk huppelend ritme. Maar evengoed speelt Naive Set Dieter Ram’s Wife van Dragon uit 2015, een rustig liedje met als meest in het oog springend element een Duitstalige tekst. Casalaina vertelt glunderend dat hij heeft ontdekt dat hij bij een nummer helemaal geen capo nodig heeft. Het is even wennen om het zonder te spelen, maar het lukt. Zijn bandleden grappen dat het een mooi onderwerp kan zijn voor een vlog. Check die maar eens op Insta. Daarin vertelt de zanger-gitarist heel beeldend en helder over zijn muziek. Bijvoorbeeld wat jangle pop nu precies kenmerkt. Het mag bijvoorbeeld een beetje rammelen, wat Naive Set op deze maandagavond ook precies goed, zoals het hoort, doet.

Zo ontspannen als de Amsterdammers op het podium van Mono staan, zo bescheiden, bijna verlegen, presenteert Nigel Chapman, de zanger-gitarist van Nap Eyes zich. Als hij zijn toehoorders in de zaal iets wil vertellen, verzand het steeds weer in gegeneerd gegrinnik. Niets van die onbeholpenheid is te bespeuren als het vijftal hun beeldschone gitaarpop speelt. Met drums, bas, drie gitaren waarvan er een af en toe ingewisseld wordt voor een toetseninstrument, tovert de Canadese groep een sound vol prachtige nuances. En Mono mag er dan uitzien als een geïmproviseerd houtje-touwtje podium, maar die sound komt in dit zaaltje meer dan voortreffelijk tot zijn recht.

Nap Eyes speelt een mix van Americana en indie, en doet mede door de knap gedoseerde samenzang misschien wat denken aan een band als The Jayhawks. Met die sound en die invloeden schrijven ze songs waarin het vaak draait om de teksten, gezongen over soms schier eindeloos herhaalde thema’s. In intensiteit meandert het van rustig kabbelend, met een hoofdrol voor akoestische gitaar, tot J Mascis-achtige gitaarerupties. Dat maakt de muziek van de inwoners van Halifax (een van de leden woont in Winnipeg) tot een verslavende draaikolk. In Mono zien we een band die midden in een lange tour in topvorm verkeert. Er wordt met veel plezier gespeeld, geconcentreerd, met een soepele, losse pols maar toch zo strak als het maar kan. Kenmerkend voor de sound van de groep is de zang van Nigel Chapman, die is gezegend met een bijzondere heldere stem met een ragfijn zaagje en een mooie heldere uitspraak van het Engels. Nap Eyes eindigt hun set met twee liedjes van het meest recente album The Neon Gate met een vrolijker tempo en voor hun doen ongewoon veel pop gevoel: Dark Mystery Enigma Bird en wiegend Feline Wave Race zijn misschien niet de meest spannende uit hun repertoire maar zijn een mooie afronding voor een wonderschoon optreden.

Met een beleefd knikje bedanken we concertorganisator Renée voor een genoeglijke maandagavond waarin naast de twee bands we ook nog met een lezing iets opstaken over de geur van paarden en de mystiek van de eenhoorn. Hulde!

Foto’s: MuziScene/Wim du Mortier