Plaatjes die je ook nog even moet checken omdat het misschien wel iets voor je is: de MuziScene Checklist.

Global Charming – Four Second Fiddles
We zijn in Nederland op het moment behoorlijk verwend als het gaat om groepen die muziek maken die sterk doet denken aan de creatieve periode in de jaren tachtig. Om er maar een paar te noemen: Bowl, The Earwurms, Dorpstraat 3 en natuurlijk het ‘origineel’ uit die periode Nasmak maakt weer nieuwe muziek. Global Charming kennen we al wat langer en presenteerde zich met hun album Mediocre Brutal uit 2020 als een alternatieve gitaarband van het kunstzinnige soort. De groep begeeft zich met hun nieuwe album Four Second Fiddles net als de genoemde Nederlandse bands op het kronkelige muzikale postpunk-pad. En dat doen ze zonder weerga. Er wordt wat afgeplukt aan gitaarsnaren, waar de meest eigenaardige geluiden uit komen, alsof ze in de leer zijn gegaan bij The Ex, en de bas klinkt altijd puntig ploppend. De vocalen klinken bijpassend afgeschakeld, ongeïnteresseerd, zoals je dat wel kent van The B’52. De groep heeft een goed gevoel voor ritmes; je bent het hele album in de verleiding te gaan bewegen, zoals slepend Online Store of huppelend Toot Toot (samen met Choo Choode grappigste titels voor liedjes, ook heel goed passend bij het genre). Global Charming scoort met hun koerswijziging. Vooral omdat ze in de kronkelige manier van liedjes componeren die hier nu eenmaal bij komt kijken, nooit de melodie vergeet. (At Ease)

SØWT – Is This The Hard Part?
Eindhovens SØWT gaat allemachtig tekeer op hun nieuwe album Is This The Hard Part? En ze maken het de luisteraar niet bepaald gemakkelijk. Luisterend naar het album vraag je je voortdurend af wat nu het ware gezicht is van de groep. Het vliegt heen en weer, zelfs binnen nummers, tussen energieke noise en punk die af en toe pijn doet aan je oren (One More Fucking Love Song) naar in de gitaarpartijen meer melodie (Life Lessons) en zelfs rustiger momenten met een akoestische gitaar (Living In A Memory). En daarmee hebben we dan de eerste drie tracks gehad. Het album begint en eindigt ook eigenaardig. Als intro horen we minuten lang wat geschuifel en ogenschijnlijk geluiden uit een studio of oefenruimte. En als afsluiter doet de groep een poging Slint te imiteren, of zo interpreteren we aan de hand van de flauwe titel Slintro. Troeven van SØWT op dit nieuwe album is het instrumentele deel: met name de felle, bij vlagen indrukwekkende ‘nineties’ gitaarpartijen. Waar het album mank aan gaat zijn liedjes. De zanglijnen – soms bezeten klinkende uitspattingen die doen denken aan At The Drive-In – lijken vaker noodzakelijk kwaad dan datgene waarmee de luisteraar bij de hand wordt genomen om langzaam maar zeker het album te leren kennen. Nu gaat dat allemaal live vast nog wel werken en misschien zelfs spetterende concerten opleveren, maar luisterend in de huiskamer hoor je liever de gunstige uitzonderingen: Anything At All en prijsnummer op het album Life Lessons. (Subroutine)

Preoccupations – Ill At Ease
De Canadese groep rond zanger-bassist Matt Flegel pakt in feite de draad op waar ze in 2018 met hun album New Material waren gebleven. Met dat album evolueerde de experimentele en tegendraadse muziek van de groep (voorheen bekend onder de naam Viet Cong) in een meer toegankelijke vorm waarin je de inspiratiebronnen uit het verleden – denk bijvoorbeeld aan Faith van The Cure – tastbaar werden. In 2022 leverde Flegel nog het album Arrangements af, tot stand gekomen tijdens de corona pandemie en het kunst en vliegwerk dat daarbij aan te pas kwam hoor je er aan af. Op Ill At Ease horen we én het experiment van vroeger én een geweldig vermogen sfeervolle pakkende popliedjes te schrijven samenkomen. Met een nog betere sound dan New Material. Je kunt het op twee manieren bekijken: of je vindt dat het experiment verloren is gegaan en de groep duidelijk de wilde haren heeft verloren zo niet is ingekakt, of je vindt dit een optelsom van de op experiment gebaseerde ervaring en toegankelijkheid en melodie die een prachtig album oplevert. Ik behoor tot de laatste school en voer als bewijs Sken aan, een nummer dat eigenaardige tellingen – neem de eerste staccato gitaarpartij – paart aan hemelse melodie én momenten die je in de doorsnee popmuziek toch niet gewoon bent te horen, zoals die gekke keiharde elektronische roffels. (Born Losers Records)
Preoccupations speelt in September in doornroosje, Tolhuistuin en op 21 september in Rotown.