‘De band is in 1995 begonnen en in 2005 zijn we uit elkaar gegaan. Tot onze verrassing zijn jullie sindsdien naar onze muziek blijven luisteren. Daarom zijn we hier vandaag.’ Geoff Farina, zanger-gitarist van Karate, is een man van weinig woorden. Maar een keer richt hij zich kort tot zijn publiek in Paard. Met een uitleg waarom in 2022 zijn oude band toch weer bij elkaar is gekomen.

Foto’s: Jan Rijk / Dutchpix

De trouwe fans kennen het verhaal. Geoff Farina, drummer Gavin McCarthy en bassist Jeff Goddard (eerder ook Moving Targets en Jones Very) stopten in 2005 naar aanleiding van gehoorproblemen bij Farina. Goddard vestigde zich in België. Het werd stil rond de band tot Farina opdook met een nieuwe band Exit Verse waarmee hij twee albums maakte in 2014 en 2016.

De albums van Karate waren nauwelijks meer verkrijgbaar tot The Numero Group een akkoord wist te bereiken met de oude platenmaatschappij van Karate; een aantal reissues volgden. Daar bleek zoveel belangstelling voor te zijn dat de band besloot tot een reünie tour. In 2022 speelde de band zodoende bijvoorbeeld in C-Mine in Genk, waar Farina met zo’n beetje dezelfde woorden als in Den Haag uitlegde waarom de drie weer bijeen waren. Drie jaar later tourt Karate uitgebreid door Europa en brengt in 2024 zelfs een nieuw album uit: Make It Fit. In Paard verzamelt een grote groep fans die het na al die jaren graag nog eens willen herbeleven. In stilte gaan ze terug in de tijd om bij vlagen met verrukking vast te stellen dat de band nog steeds met onnavolgbaar veel gevoel dat prachtige repertoire speelt.

Dat nieuwe repertoire van het onlangs verschenen nieuwe album past wonderwel in de set die Karate in Den Haag speelt. Defendents is de eerste die daarvan langskomt; een uptempo en voor Karate-begrippen compacte song die prima past in de sfeer waarin Farina binnen Exit Verse opereerde. Het past dus niet zonder meer in de mix van emo, slowcore en jazz waarin Karate gedurende hun bestaansgeschiedenis in verzeild raakte. Het nummer valt vooral op door de felheid waarmee het wordt gespeeld. Liminal ligt in die zin veel meer in de lijn van het oudere werk van de band uit Boston. Dat geldt nog sterker voor Fall To Grace, dat eindigt in een krautmomentje waarbij het gitaarmotief schier eindeloos wordt herhaald door de drie.

Op die momenten zie je de meesterschap van Karate. De refguliere set wordt beëindigd met This Day Next Year, misschien wel het ‘signature‘ nummer bij uitstek. Na het nog aardig conventionele deel waarin coupletten en refreinen incluis jazzy gitaarsolo elkaar opvolgen, is er een moment stilte en zet Farina een gitaarmotief in dat de band zo’n zes minuten lang blijft herhalen en het langzaam opvoert in intensiteit. De truc is niet nieuw, het opvoeren in intensiteit en volume kunnen meer bands, maar zo tergend langzaam, spaarzaam en gedoseerd als hier zie je maar zelden.

Naar drummer Gavin McCarthy kun je wel de hele avond kijken. Vrijwel de hele set zit hij met zijn ogen dicht, en zijn gezicht tekent de accenten die hij speelt. Alleen af en toe opent hij een oog om te checken of hij dat bekken wel precies op de juiste plek raakt. Want McCarthy is zo’n drummer die uit die paar onderdelen van zijn instrument een enorme hoeveelheid nuances weet te toveren, door het net anders aan te slaan, op een specifieke plek, of hij strijkt vliegensvlug zijn drumstok langs de hi-hat. Tijdens de intense meer uptempo nummers zie je op zijn schaars behaarde hoofd belletjes zweet groeien. McCarthy is zo’n muzikant die helemaal opgaat in zijn spel, prachtig om te zien.

Jeff Goddard is een gedrongen gebouwde man. Hij slaat zijn bassnaren aan met zijn vingers, altijd strak op de tel. Hij houdt voortdurend drummer McCarthy in het oog, en je ziet in zijn lichaamstaal de accenten terug die karakteristiek zijn voor de muziek van Karate en het zo onwaarschijnlijk goed maken. Af en toe hupt hij wat heen en weer op zijn benen op het ritme. Goddard heeft passend bij zijn lichaamsbouw korte, brede vingers; eigenlijk niet het beste materiaal om de relatief grote hals van een bas te bewandelen. Heel anders de de kolenschoppen van Rinus Gerritsen die twee dagen eerder op datzelfde podium staat om baspartijen te spelen voor Supersister; handen getekend door het leven maar met lange krachtige vingers waarin een bas speelgoed lijkt. Toch vliegen de vingers van Goddard virtuoos over de toetsen en speelt met veel gevoel de mooiste baslijnen.

Geoff Farina oogt als een strenge zwijgzame man. We kennen hem uit het verleden vooral met een strakke gezichtsuitdrukking die doet vermoeden dat hij optreden als een noodzakelijk kwaad ervaart. Altijd geconcentreerd, wars van elke afleiding. Maar vanavond is er iets ontspannen aan zijn houding, wat we nog niet eerder hebben gezien. Er breekt zelfs af en toe een glimlach door. En hij is gul met het kort bedanken voor het applaus; ‘we appreciate it‘. Kort lijkt hij geïrriteerd als hij een fotograaf toebijt te stoppen. Maar dat moment ebt weer snel weg en zien we een zanger die voor zijn doen goed bij stem is, zuiver zingt, en een gitarist die losjes en soms al improviserend zijn partijen speelt. Hij zet de kop van zijn Strat op de versterker om het rond te laten zingen, een van die momenten dat door de jazzy sounds weer even die felle gitaarband van de beginjaren doorklinkt.

Karate keert terug voor twee toegiften, Alingual en The Same Stars, en speelt als heel de avond weergaloos met hard en zacht, noise en melodie. Farina legt veel gevoel in de emotioneel geladen momenten van The Same Stars. Goddard mag in dit nummer soleren met zijn bas, wat leidt tot opgewonden kreten in het publiek, Farina leidt het slot van The Same Stars met jazzy klanken in om met zijn groep zoals dat hoort te eindigen op een onconventionele noot.

Wat speelde Karate in Paard? > Playlist

Het Kinsella & Pulse uit Chicago opent de avond in Paard voor Karate. Het is goed dat Tim Kinsella tegen het einde van een rommelige set uitlegt dat ‘je eens in de zoveel jaar een avond hebt dat je te ziek bent om te spelen, maar de show toch moet doorgaan, en dit is die avond’. Het duo combineert gitaar met drone-beats, wat als het samenvloeit tot prettige noise goed werkt. Vanavond komt het minder goed uit de verf. De mooie projecties die het optreden opsierden hadden geen last van de infectie.