Pakweg een jaar geleden ging The Ex weer op pad. ‘Heel hongerig om weer te beginnen’, vertelde Terrie Hessels MuziScene met een opwinding die voelbaar was. Na een korte intermezzo speelden ze weer live en in het afgelopen jaar hebben we ze allemaal weer eens kunnen zien in binnen- en buitenland. En dus is het heerlijk om die nieuwe liedjes die ze tijdens die nieuwe stroom aan concerten speelden, nu in huis te kunnen halen: hier is If Your Mirror Breaks, het tigste album van die band die al tig jaar edereen verbaast en omverblaast met hun eigenzinnigheid.

Zet het album op en kom tot een verrassende conclusie: verrek, zelfs al heb je die nieuwe liedjes maar een keer gehoord tijdens een van die concerten in het land, herken je ze direct. The Ex, het is gewoon pakkende popmuziek! Nu ligt dat niet alleen aan de soms poppy melodieën die boven de kakofonie van ritmes en altijd ritmisch aangeslagen gitaren uitstijgen. Het is ook de taal, de woorden van Arnold de Boer beklijven al evenzeer. Hoor je één keer ‘I wanna be an apartment block’, en je vergeet het nooit meer. Woorden die doen denken aan de punkdichters van weleer; alsof Johnny the Selfkicker is wederopgestaan!

Het moet gezegd, hoe indrukwekkend het messcherpe weefsel van klanken ook is in een nummer als Spider And Fly, het wordt nog meer als er wat lucht in zit of als de melodie een rol opeist. Neem Circuit Breaker, een track met een prachtige opbouw met ruimte tussen de noten. Wat hier niet wordt gespeeld is misschien wel belangrijker dan wat wel wordt geraakt. Ongeëvenaarde timing, instrumentbehandeling als geen ander: hier hoor je The Ex op zijn best. Hoewel, het bruisende slotakkoord in The Apartment Block is een voorbeeld waarbij de band opbouwt naar een muur aan geluid. Het is verdorie wel echt om je verstand bij te verliezen. Bam! Great! (en dat is de video trouwens ook)

In het hart van het album vinden we Wheel, waarin we Katherina Bornefeld hartveroverend horen zingen. Dat refrein, die herhaling, het past natuurlijk wonderwel bij het thema en de titel, en is zo raak als het maar kan. Prachtig lied, voor de eeuwigheid.

The Ex: Andy Moor, Terrie Hessels, Bornefeld en De Boer bereiken zo langzamerhand een leeftijd waarbij ze alleen nog hoeven op te kijken naar iemand als Keith Richards. Om hen heen vallen gaten; het album is niet voor niks opgedragen aan Steve Albini, de producer die verklaard fan was van de Nederlandse loot aan de punky noise-boom. Maar voorlopig zijn deze boomers nog niet te stoppen en maken ze indruk met hun optredens die een feest voor het oor en het oog zijn. En gelukkig kunnen we dat met een schijf nu ook weer thuis even terughalen. Op naar het volgende album! Oh ja, en I wanna be an apartment block too!