Het album van Bon Iver, de band onder aanvoering van Justin Vernon, bestaat uit twee delen. Sable vertegenwoordigt de donkere zijde, komt voort uit afzondering. Fable heeft alles van doen met verliefdheid, contact met mensen, open staan voor ervaringen. En toch horen ze onlosmakelijk bij elkaar, die donkere zijde, het worstelen met kenmerken van jezelf die contacten in de weg kunnen staan, en de belofte van het openstaan voor contacten.

Ach ja, als je Vernon zo ‘soulfull’ met kopstem hoort zingen op dit album, het randje opzoekend tussen r&b en artpop, dan ga je ook bijna denken in van die wollige taal. Sable, Fable is voor alles een album om naar te luisteren, onder een dekentje op de bank. In je eentje liefst. Laat die knip-en-plak composities van Bon Iver maar tot je doordringen, stel je er voor open. Het is namelijk best mooi.

Maar heb je er geen tijd voor om je echt te richten tot de klanken van deze band, laat het dan beter. Het is zonde om het een behang te laten worden, ook al leent het zich in alle zachtheid ook daarvoor prima. Niet bij de start, waar een harde pieptoon je als het ware vraagt alert te zijn, om in Things Behind Things Behind Things juist met een liedje op een huppelend ritme dat qua sfeer doet denken aan Sufjan Stevens te betoveren. Things Behind Things Behind Things is een van de drie liedjes van Sable; liedjes die net iets meer introvert zijn, meer akoestisch. Op het vervolg gebruikt Vernon meer zijn kopstem, wordt het meer barok, klinkt het hier en daar alsof er flink in is geknipt en geplakt, wordt er zoals we dat van Bon Iver kennen meer gespeeld met de geluiden. En in een liedje als Everything Is Peaceful Love klinkt het dan ineens als een tranen trekkend top 40 hitje uit de discosoulshow uit de jaren zeventig. Het zou zo maar kunnen dat het ene of het andere deel je meer aanspreekt op een plaat die schizofreen van constructie is.