Een wedstrijdje om het verst pissen voor mannen op leeftijd. Zo zou je het fenomeen popkwis enigszins denigrerend kunnen omschrijven. We doen met een team al een paar decennia mee aan popkwissen. Om in de beeldspraak te blijven: het kan aan een haperende prostaat liggen, maar ver komen we al lang niet meer. Dat heeft diverse oorzaken. De belangrijkste: mijn teamgenoten en ik vissen in dezelfde muzikale vijver. We zijn weliswaar behoorlijk breed georiënteerd wat betreft de popmuziek van de afgelopen 60 jaar, maar we zijn en blijven indiekids. En om nou elk ruknummer dat op de radio voorbij komt te onthouden voor een popkwis? Nou nee.

Disclaimer wat betreft de eerste zin van dit stukkie: het deelnemersveld is in de loop der jaren meer divers geworden. Jong, oud, man, vrouw en alles daar tussenin. Ook de popkwis zelf is niet kunnen ontkomen aan wat vooruitgang wordt genoemd. Was het vroeger simpelweg ‘raad een lied, of niet’, tegenwoordig zijn veel popkwissen multimedia events, met (soms zelfgemaakte) video’s, graphics en wat er al niet door een whizkid op een computer in elkaar gestoken kan worden met behulp van AI of Photoshop. Soms ben je bij een popkwis met drie dingen tegelijk bezig, met het risico op een hersenbloeding.

Zo’n 15 jaar heb ik samen met een amigo da musica zelf een kwis samengesteld. Daarbij hanteerden we steevast de volgende uitgangspunten. Zelfs wie niet bovenmatig geïnteresseerd is in muziek, moet 50% van de vragen min of meer probleemloos kunnen beantwoorden. 20% van de vragen is voor de wat meer gevorderde muziekliefhebbers, die al eens een plaatje kopen en naar concerten gaan. Dan nog 20% vragen voor de professionals die soms de hitlijsten van de afgelopen decennia bestuderen of er andere boekwerken op naslaan om hoog te kunnen eindigen. De laatste 10% is voor de autisten die zelfs weten welke sokken Ringo Starr droeg op de hoes van Abbey Road en op welke temperatuur deze dienen te worden gewassen. Onze kwis bestond altijd voor het grootste gedeelte uit geluidsfragmenten en een paar theorierondes (hoezen, trivia, etc) op papier. Belangrijk was tenslotte dat iedereen – kenner of niet – een leuke middag moest hebben, er wat te lachen viel en er desgewenst een keer meegebruld kon worden. Een popkwis is tenslotte geen staatsexamen.

Afgelopen zondag nog maar eens meegedaan aan een kwis met 45 (!) deelnemende teams en 34 teams (!!!) op de wachtlijst. Geen doorslaand succes. We eindigden met ons team in de grijze middenmoot. Sommige rondes waren ronduit flauw, de ten gehore gebrachte muziek was niet ons ding en ook niet van dien aard dat je al eens opveerde om een nummer vuistpompend te begroeten. De duo-presentatie van de kwis stond bovendien niet echt op punt, om maar eens de mantel der liefde boven te halen. Er restte weinig anders dan in het bier te vliegen, in de wetenschap dat er thuis nog een fikse rij toffe platen stond te wachten op beluistering.

DJ 45Frank