Bob Mould blijft op koers, ook al duurde het nu even langer om met een nieuw solo-album – zijn vijftiende – te komen. Here We Go Crazy is een album met elf messcherpe punkrocksongs. Misschien nog wel weer wat puntiger dankzij het feit dat Mould in zijn manier van componeren nog scherper aan de wind vaart. Al het overbodige wordt weggelaten. Dat komt het best tot uiting in bijvoorbeeld Sharp Little Pieces. De punkrock veteraan heeft amper 2 minuten nodig om een spetterende song neer te zetten waaraan alles klopt. Dan mag de Volkskrant de loftrompet steken voor Johan als leverancier van puntgave liedjes – terecht natuurlijk – maar er zijn er meer die dat kunnen, en misschien nog wel net wat beter.

Bob Mould nam de plaat op in 2024 met zijn trouwe achterban: Jon Wurster op drums en bassist Jason Narducy. De sound van dit album sluit daarom op alle fronten nauw aan bij de voorgaande vier. Wurster in de gedroomde punkrockdrummer die precies dat levert wat hij bij al die voorgaande albums ook deed; Narducy kent zijn plaats, en voegt effectieve, maar niet te opvallende baspartijen toe die netjes inkleuren wat past onder het gitaargeweld van de grote baas. Mould op zijn beurt heeft geen moeite om weer dat snerpende gelaagde gitaargeluid te produceren, aangevuld met hier en daar een rake solo die in When Your Heart Is Broken heel erg Hüsker Dü klinkt.

Als je de plaat opzet valt er wel één ding op: de zang van Bob Mould is redelijk verstaanbaar. En daarmee lijkt hij een van zijn eigen regels te overtreden: in een interview met MuziScene stelde Mould eens dat als je de zang kunt verstaan, de band te zacht staat.

Here We Go Crazy is een nieuw hoogtepunt in de toch al zo brede en rijke verzameling solo-albums van Bob Mould. Blind-kopen-advies dus voor de fans. Het is pittig en de liedjes zijn tegelijk ook zo pakkend als het maar kan. Niet voor niets opent de plaat met titelnummer Here We Go Crazy. Het refrein zing je al na een keer horen vrolijk mee. Het is een plaat voor de lentezon, die je het gaspedaal in de auto dieper laat indrukken met de raampjes open, en minder boos als voorganger Blue Hearts. Al is de track American Crisis van dat album nu natuurlijk als nooit tevoren relevant .