Het is natuurlijk niet zo bedoeld, maar je hoeft niet veel fantasie te hebben om je te kunnen voorstellen wat de gemiddelde Nederlander bij de tekening op de hoes én de gitaarsolo’s van Euroboy gaat denken: ‘Dat kan een kind ook!’ Prima, de gemiddelde Nederlander heeft tegenwoordig ook eigenaardige denkbeelden, dus beter ons daar niets van aan te trekken. Voor wie wel oog heeft voor uitingen met een eigenzinnige waarde, vanuit een spontane niet doodbedachte oorsprong: luister eens naar Abcde van Euroboy, oftewel Doortje Hiddema.

Hiddema duikt tegenwoordig overal op in het alternatief muziekwereldje – luister maar eens naar de podcast van MuziScene met Hiddema – en heeft in haar huiskamer in haar uppie ook nog eens muziek zitten maken. Kopje thee er bij… Opnemen maar! En dan niet te veel gedoe en telkens opnieuw partijen inspelen tot ze perfect en een beetje doods gaan klinken, nee, liefst in één take. En de rauwe randen horen er dan bij. Spontane uiting, het gevoel en de sfeer van dat moment. Instrumentbeheersing staat ook niet voorop, wat overtuigend mag spreken uit de blokfluitpartijen in Week #1 (and other days).

Hiddema heeft lang getwijfeld of ze haar kreukelpop wel openbaar zou maken. Hiervoor maakte ze ook al albums met haar liedjes, die ze zelfs niet aan vrienden liet horen. Nu gaf Michiel Klein (onder andere Lewsberg) het beslissende zetje dat wel te doen, en hielp bij het mixen van het materiaal. Nog een bekende naam, Jasper Boogard (Nagasaki Swim), zorgde voor de mastering.

Goed gedaan Michiel, zeggen wij nu. Want anders hadden we niet kunnen luisteren naar deze uiterst charmante plaat, die soms ontroert, je soms laat schaterlachen (omdat je dan denkt ‘dat kan een kind ook’), maar soms ook vervoert op de manier waarop ook Lewsberg-liedjes dat kunnen doen; neem nu Parks of Molenvliet. En hoor toch die gekreukte gitaarsolo’s, die doen daar toch ook sterk aan denken.

Abcde van Euroboy past bij de ‘nieuwe Nederlandse naïviteit’, een ‘stroming’ die laatst is vastgelegd op een mooi verzamelalbum. Muziek van mensen die niet willen uitblinken in kundigheid op een instrument of gevatheid in het componeren, maar gaan voor de spontane ongepolijste uiting. En dan ontstaan er diamantjes, van die liedjes waarin ineens alles klopt. Luister maar eens aandachtig naar Feathers & Friendship en hoor hoe de lead-gitaarlijn vertraagt, uit het tempo valt, maar precies op het juiste moment weer in de maat valt. Een prachtig happy accident!

Op Abcde komen chaos en structuur samen. Chaos in het soms onbeholpen klinkende spel, structuur en orde in de popliedjes die Euroboy ondertussen toch ook wel degelijk maakt. Die zijn bovendien soms super pakkend, met als uitblinker album opener Asleep.